Το αριστουργηματικό φιλμ του Λουίς Μπουνιουέλ “Ο Εξολοθρευτής Άγγελος” (1962) είναι μια από τις σπάνιες εκείνες στιγμές υποβλητικής μέθεξης σε ένα κινηματογραφικό κρεσέντο πολλαπλών αναγνώσεων.
Μια μεγάλη παρέα αριστοκρατών συγκεντρώνεται σε ένα τεράστιο αρχοντικό σπίτι για ένα δείπνο. Καθώς οι ώρες περνούν, διαπιστώνουν ότι είναι αδύνατον να βγουν έξω από το σαλόνι, παρότι φαινομενικά δεν υπάρχει τίποτα που να τους εμποδίζει να το κάνουν. Ένας αναίτιος φόβος και μια αδιόρατη απειλή στοιχειώνουν τις σχέσεις τους και μετατρέπουν την παραμονή τους εκεί σε έναν μαρτυρικό εφιάλτη.
Ο “Εξολοθρευτής Άγγελος” είναι μια καθηλωτική αλληγορία του ιδρυματισμού που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο της εποχής μας. Εγκλωβισμένος στα δεσμά του πολιτισμού που ο ίδιος δημιούργησε, είναι πρόθυμος να απαρνηθεί κάθε ηθικό φραγμό και κάθε λογική, ώστε να επιβιώσει. Η ανεξήγητη και πέρα ως πέρα παράλογη παραμονή του μέσα στον περιορισμένο χώρο της καθημερινής τριβής του με ανθρώπους που κινούνται στον οριοθετημένο ορίζοντα της κοινωνικής συναναστροφής, τον μετατρέπει σε παρακολούθημα της φθοράς του και της ηθικής κατάπτωσης, παρά την αυτοκυριαρχία, για την οποία επαίρεται. Τα άγρια ένστικτα και η καχυποψία έρχονται στην επιφάνεια, οι αντιστάσεις μιας επιφανειακής αξιοπρέπειας υποχωρούν και η λανθάνουσα χαμέρπεια αποκαλύπτεται. Η τελευταία σεκάνς στην εκκλησία με τους καλεσμένους να παγιδεύονται εκ νέου στον ναό του Θεού είναι η μεγάλη παρακαταθήκη του Μπουνιουέλ στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται μεταξύ άλλων για την παραληρηματική φλυαρία της…