“Η Νύχτα” (1961) του Μικελάντζελο Αντονιόνι είναι ένα από τα πιο σημαντικά φιλμ του σύγχρονου κινηματογράφου και από τα κορυφαία του μεγάλου Ιταλού δημιουργού.
Το εφιαλτικό αστικό τοπίο, οι άδειοι δρόμοι, οι καθρέφτες, τα αποπνικτικά δωμάτια, τα “απρόσωπα” πορτρέτα, τα αδιάφορα βλέμματα, οι εκκωφαντικές παύσεις, όλα μα όλα σκιαγραφούν το κενό κέλυφος των ηρώων, που περιφέρονται μέσα στην ανία και την έλλειψη επικοινωνίας. Ο λόγος περιορίζεται στο ελάχιστο, το νόημα των λέξεων σβήνει βασανιστικά στο αχανές περιβάλλον μιας ακρωτηριασμένης ενδοχώρας, όπου το συναίσθημα προσπαθεί να βρει διέξοδο και να εκφραστεί και κυρίως να βαπτιστεί στη ματαιότητα και στην απογοήτευση.
Ο Αντονιόνι δεν είναι απλώς ένας ευφυής ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής. Είναι πρωτίστως ένας εξαιρετικός αρχιτέκτονας της ανθρώπινης ύπαρξης. Η φαινομενική απαισιοδοξία του είναι μια προφητική διατριβή πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, ένα μεγαλειώδες ρέκβιεμ για την αποξένωση που βιώνουν οι άνθρωποι- κυρίως των μεγαλουπόλεων- πολύ πριν την κυριαρχία των social media. Αποδομεί με κάθε μέσο την ευμάρεια και την υποκρισία της αστικής τάξης, χωρίς να προσφέρει έτοιμο το παραμικρό ηθικό δίδαγμα.
Και αυτή είναι η μεγάλη συνεισφορά του, όχι μόνο στον πάντα μοντέρνο και αξεπέραστο κινηματογράφο του, αλλά και στη διανόηση του δυτικού κόσμου : η ολοκληρωτική απογύμνωση της ανθρώπινης ύπαρξης, ώστε να ξαναβρεί το υποκείμενο τα θεμελιώδη στοιχεία της και να νοηματοδοτήσει εξαρχής τη σύντομη ζωή του…