Το μόνο που αξίζει να εμπιστευτούμε, ακόμη κι αν δεν κατανοούμε, είναι η αγάπη. Δεν πρόκειται ποτέ να μας προδώσει. Δεν πρόκειται ποτέ να αρνηθεί να μας ανταμείψει. Εξάλλου, δεν απαιτεί ανταπόδοση. Δε «ζητιανεύει» σαρδόνια τα επίχειρα των περιοδικών κραδασμών μας. Δεν επιχαίρει πάνω από τις ρωγμές των μετασεισμικών δονήσεων που προκαλούν οι άστοχες επιλογές μας… [16/12/2017]
Ένα φιλί είναι μια αλήθεια μισή.
Η άλλη γράφεται,
ενώ χωρίζονται τα χείλη… [16/12/2017]
O Ήλιος ζεσταίνει και κατακαίει
Φωτίζει και τυφλώνει
Δίνει ζωή και σκοτώνει
Δηλώνει την παρουσία του παντού
Χωρίς να επιτρέπει τη θέαση δια γυμνού οφθαλμού
Είναι το μέτρο του Κόσμου
Το φως και ο κριτής εντός μου… [20/12/2017]
Η δικαιοσύνη έρχεται, όταν το θηρίο της μνήμης, λίγο πριν σε καταπιεί, το μετανιώνει και σε αφήνει τελικά να ζήσεις…[24/12/2017]
Έρχεται ασθμαίνοντας μέσα στη μοναξιά της νύχτας
Μετράει τις αμφιβολίες, ρουφάει τις αγωνίες
Το φίδι που σέρνεται γλείφοντας την απληστία
Αλλάζει δέρμα και τρέφεται από τη ματαιοδοξία
Το αστραφτερό μαχαίρι που ματώνει τον Ήλιο
Το δίκαιο μαστίγιο πάνω στις αυλακωτές πληγές του διάφανου δέρματος
Μεταμφιέζεται
Φοράει κοστούμια θεατρικά
Αλλάζει μάσκες και προσωπεία
Κρίνει, διακρίνει και ανακρίνει
Δικάζει· τιμωρεί και αθωώνει
Βουτάει μαζί μας στην άβυσσο
Ξυπνάει δίπλα μας το λυκαυγές για τις μεγάλες αποφάσεις και τις λαθραίες Χίμαιρες
Ψιθυρίζει λόγια ακατανόητα, σοφά και μετρημένα- ποτέ αδικαιολόγητα
Φλυαρεί μες στον παροξυσμό του πάθους και σιωπά στον πυρετό του λάθους
Καταπραΰνει, συμβουλεύει και ακούει
Δαγκώνει το λαρύγγι και μας πνίγει
Ο καλύτερος φίλος και ο χειρότερος εχθρός
Η Αυτού Μεγαλειότης : ο ίδιος μας ο εαυτός
Κι ένα μόνο αντίτιμο ζητάει : τη συμφιλίωση
Θα περάσουμε άλλωστε, μια ολόκληρη ζωή μαζί του…
[30/12/2017]
Αν είναι αλήθεια ότι εκτός από την κανονική μας ζωή, «ζούμε» παράλληλες ζωές μέσα στη σκέψη των άλλων, τότε θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το ακόλουθο πείραμα : Τι θα γινόταν άραγε, αν καταφέρναμε να συνθέσουμε όλα τα «στιγμιότυπα» όσων μας σκέφτονται ; Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να ξαναζήσουμε με τον τρόπο που μας σκέφτονται οι άλλοι ; Πόσες φορές θα παίζαμε το ρόλο του φίλου, του εραστή, του συναδέλφου, του συμμαθητή ή του γονιού ; Πόσο καλύτεροι θα γινόμασταν, αν ακολουθούσαμε τη σκέψη εκείνων που μας αγαπούν και νιώθουν έστω μια συμπάθεια για μας ; Πόσο πιο πλήρεις θα ζούσαμε, αν συνειδητοποιούσαμε ότι αυτό που ζούμε δεν είναι τέλειο και αφήναμε τους αγαπημένους μας να βάλουν έτσι την πινελιά τους πάνω στο φθαρτό πορτρέτο μας ; [7/1/2018]