• 19 Μαρτίου 2024 06:08

Στωικισμός

  • Home
  • Στωικισμός
Ζήνων Κιτιέυς

Ο Στωικισμός αποτελεί μία σημαντική φιλοσοφική σχολή των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων (300 π.Χ. – περίπου 250 μ.Χ.), η οποία ιδρύθηκε στην Αθήνα από τον Ζήνωνα τον Κιτιέα με κέντρο την «Ποικίλη Στοά» από όπου και πήρε το όνομά της η Σχολή.[1][2]

Ανθρώπινη φύση

Κατά τους Στωικούς, η ανθρώπινη φύση είναι τμήμα της παγκόσμιας φύσης, η οποία καθοδηγείται και κυβερνάται από τον συμπαντικό νόμο της Λογικής. Ο άνθρωπος, ως έλλογο ον, συγγενεύει όχι μόνο με τα άλογα ζώα αλλά και με τους Θεούς και πέραν του ενστίκτου διαθέτει και ηθική αίσθηση. Κύριο ζητούμενο του βίου είναι συνεπώς το να ζει κάποιος σύμφωνα με την φύση του, η οποία για τον άνθρωπο, μέσω της λογικότητάς του (στα λατινικά ratio), ωθεί προς την Αρετή, άρα το «κατά Φύσιν ζην» σημαίνει «κατ’ Αρετήν ζην». Η Αρετή είναι το μόνο αγαθό και μόνο από αυτήν εξαρτάται η ευημερία. Όλα τα υπόλοιπα πράγματα, ευχάριστα ή δυσάρεστα, στερούνται αξίας, είναι «αδιάφορα».[3]

Σύμφωνα με τον στωικισμό, καθήκον του ανθρώπου είναι να θέσει τον εαυτό του σε αρμονία με το Σύμπαν, το οποίο, ως λογικό και αγαθό, τού μεταφέρει τις ιδιότητές του. Με το να βλάπτει κανείς τους άλλους για το υποτιθέμενο ατομικό του συμφέρον, υπονομεύει κατ’ ουσίαν την ίδια του την φύση. Ο στωικός δεν αρνείται τον κόσμο των θνητών πραγμάτων, ούτε όμως και εξαρτάται από αυτόν, απλώς ζει ατάραχα μέσα του ενώ, σε αντίθεση προς την απόσυρση των επικουρείων, συμμετέχει σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής (λ.χ. πολιτική, οικογένεια, κ.λ.π.).[4]

Πατρίδα και Θεοί

Κατά τους στωικούς, οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους μέσω της κοινής λογικής φύσης τους, η αγάπη και προσφορά για την πατρίδα είναι το πρώτο βήμα της αγάπης και της προσφοράς για την μεγάλη πατρίδα όλων μας, την «κοσμόπολι» της ανθρωπότητας και του Σύμπαντος (που κυβερνάται από αιώνιους και αμετάβλητους φυσικούς νόμους), ένας τεράστιος αριθμός πραγμάτων που οι άνθρωποι αποδέχονται από ένστικτο, μπορεί να αποδειχθεί και με την Λογική, ο συμμερισμός των άλογων συναισθημάτων δεν είναι επιθυμητός, το δίκαιο είναι θέμα όχι άποψης αλλά φύσης, ο βίος καθορίζεται από την Ειμαρμένη και, φυσικά, η Μαντική ευσταθεί. Οι Θεοί εφορεύουν στην τάξη του Κόσμου και αποτελούν πληθύνσεις μίας αρχικής πολυώνυμης θείας οντότητας, «ζώου λογικού, τελείου και νοερού», που εισδύει παντού και παίρνει τα χαρακτηριστικά του κάθε στοιχείου με το οποίο έρχεται σε επαφή. Νόμος όλων των πραγμάτων είναι η Ειμαρμένη, μία ταυτόχρονα φυσική και θεϊκή οργανωτική δύναμη του Κόσμου, που αποτελεί τον Λόγο και την νομοτέλεια του Παντός, δύναμη που διατηρεί και διατηρείται κυβερνώντας και περιλαμβάνοντας τα ενάντια.[5]

Σε αντίθεση προς τους επικούρειους, οι στωικοί δέχονται σε επίπεδο Θρησκείας την προσευχή και την λατρευτική πράξη, μόνο όμως όταν το περιεχόμενό τους βρίσκεται σε συμφωνία με την Μοίρα (Σενέκας, «Naturales Quaestiones», 2. 37 και 5. 25). Η προσευχή δεν μπορεί να αλλάξει τα γεγονότα, μπορεί ωστόσο να φέρει στον άνθρωπο την ορθή πνευματική κατάσταση σε σχέση με αυτά (Μάρκος Αυρήλιος, 9. 40), ενώ ως καλύτερη μορφή λατρείας των Θεών ορίζεται η κατανόηση και μίμηση της αγαθότητάς τους (Σενέκας, «Επιστ.» 95. 47 – 50).

Ανυπαρξία αθανασίας

Όπως και στον Επικουρισμό, η πιθανότητα προσωπικής αθανασίας (με εξαίρεση την θέση του Ποσειδωνίου, της Μέσης Στοάς) απορρίπτεται.

Παραπομπές
  1.  «Στωική φιλοσοφία – ime.gr».
  2.  «Πεισιάνακτος ή Ποικίλη Στοά (475-450 π.Χ.) – Αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών».
  3.  «3. Στωικισμός – β. Φιλοσοφία, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας (Α, Β, Γ Γυμνασίου) – ebooks.edu.gr».
  4.  «Στη χορεία των στωικών – του Στυλιανού Δημόπουλου, tovima.gr».
  5.  «Η φιλοσοφία της φύσης στην Αρχαία Ελλάδα – peekpemagazine.gr».
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
  • Brun J., «Ο Στωικισμός», Αθήνα, 1965
  • Ξενάκης, Τζαίησον, “Επίκτητος: ζωή και στωικισμός” (Αθήνα: Νεφέλη, 1983).
  • LONG Α. Α., Η ελληνιστική φιλοσοφία: Στωικοί, Επικούρειοι, Σκεπτικοί. Μετάφραση Σ. Δημόπουλου και Μυρτώς Δραγώνα Μοναχού,εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 1990,σελ.177-328
  • Gourinat J.B. «Οι Στωικοί για την ψυχή», εκδ.Καρδαμίτσας, Αθήνα, 1999
  • Ρασσιάς Βλάσης, «Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή στον Στωικισμό» (Αθήνα: Ανοιχτή Πόλη, 2001). ISBN 960-7748-25-5
  • Edelstein Ludwig, «Ο Στωικός Σοφός», Θεσσαλονίκη, 2002
  • Sharples R. W., «Στωικοί, Επικούρειοι και Σκεπτικοί», Θεσσαλονίκη, 2002
  • Clarke M. L., «Το Ρωμαϊκό Πνεύμα. Ιστορία της Ρωμαϊκής Σκέψης» από τον Κικέρωνα έως τον Μάρκο Αυρήλιο», Θεσσαλονίκη, 2004
  • Μπενετάτου, Μαριάννα, «Το ασκητικό ιδεώδες κατά τον αρχαίο βουδδισμό και στωικισμό», Ελληνική Φιλοσοφική Επιθεώρηση 3 (1986), 164-174
  • Παπαντωνίου Στέλιος, «Δόγματα περί Θεού Στωικών και Επικουρείων». Ζήνων 3 (1982), 69-82.
  • Θεοδωρακόπουλος, Ιωάννης Ν, «Η ηθική των Στωικών». Νέα Εστία 110 (1981), 1554-1556
  • Blakeley, Donald, «Ἡ στωϊκὴ θεωρία “Περὶ τῶν παθῶν”», στό: Πρακτικὰ Δ΄ Διεθνοῦς Συνεδρίου Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας, Ἡ Ἑλληνιστικὴ Φιλοσοφία – Hellenistic Philosophy (Τόμος Γ΄), Ρόδος – Λίνδος, 1994, σσ. 25-42
  • Frede, Michael, «Περὶ τῆς στωϊκῆς ἔννοιας τοῦ ἀγαθοῦ » , Δευκαλίων, 1, 15 (1997), σσ. 81-106
  • Inwood, Brad, «Κανόνες καὶ συλλογιστικὴ στὴ Στωικὴ Ἠθική » , Δευκαλίων, 15, 1 (1997), σσ. 107-143

Πηγή : https://el.wikipedia.org/wiki/Στωικισμός

Σύντομο ιστορικό της Στωικής Φιλοσοφίας

   Ιδρυτής της Στωικής Φιλοσοφίας (Στωικισμός) υπήρξε περί το 300 π.Χ. ο Ζήνων ο Κιτιεύς από την Κύπρο, 336-264 π.Χ. Αυτός δίδασκε στην Αθήνα, στην Ποικίλη Στοά, εξ ου και το όνομα στωικός

   Ο Ζήνων πίστευε ότι μόνον η φιλοσοφία και τα αποτελέσματα τα οποία αυτή επιφέρει στη ζωή του ανθρώπου δίδουν σ’ αυτόν την ευτυχία. Έλεγε δε χαρακτηριστικά ότι “αφ’ ότου εναυάγησα ευπλοώ”.*

   Ο Στωικισμός φαίνεται ότι αποτελεί εξέλιξη των ιδεών των Κυνικών. Της Σχολής αυτής ιδρυτής υπήρξε ο Αντισθένης, μαθητής του Σωκράτη. Αυτός εξέφρασε μ’ έναν ακραίο τρόπο τις διδασκαλίες του μεγάλου φιλοσόφου και διαμόρφωσε την αντίληψη ότι ενάρετος είναι εκείνος ο οποίος δεν κατέχει ούτε έχει ανάγκη από κανένα υλικό αγαθό, ομοιάζοντας έτσι προς τον Θεό, ο οποίος “ουδενός δείται”.

   Ο Ζήνων, επηρεασμένος προφανώς από τη διδασκαλία των κυνικών φιλοσόφων περί αποχής από τα υλικά αγαθά, τοποθετημένος σε μια πιο ισορροπημένη θέση, διδάσκει την ολιγάρκεια, την ανεξαρτησία από τα πράγματα του κόσμου, την απαλλαγή από τα πάθη και το “ζην κατά φύσιν”(“ομολογουμένως τη φύσει ζην, όπερ ταυτό του κατ’ αρετήν ζην”). Για να μπορέσει όμως ο άνθρωπος να ζει κατά φύσιν, να ζει δηλαδή υγιώς.** θα πρέπει πρώτα να τη γνωρίσει. Και για να γνωρίσει κάποιος τη φύση του απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αταραξία και η γαλήνη της ψυχής. Εδώ στηρίζεται, κατά τους στωικούς, η έννοια της Ηθικής.

   Οι ιδέες των στωικών δεν έμειναν αμετάβλητες καθ’ όλη την διάρκεια της ενεργού ύπαρξης της Σχολής. Αυτές μεταβάλλονταν ανάλογα με τις ιδέες και την προσωπικότητα του εκάστοτε αρχηγού της. Έτσι εμφανίζεται κατά καιρούς μια μεγάλη ποικιλία σχετικά με την κοσμοθεωρία αυτών. Αυτό που έμεινε όμως στη βάση του αναλλοίωτο απ΄ όλη τη στωική διδασκαλία και μέχρι το τέλος του Στωικισμού και το οποίο μας ενδιαφέρει κατά κύριο λόγο εδώ, είναι η διδασκαλία περί Ηθικής.

   Λόγω αυτών γενικά των διαφορών ο Στωικισμός διαιρέθηκε σε τρεις περιόδους: στην αρχαία, τη μέση και τη νεότερη Στοά.

  Στην πρώτη περίοδο ανήκουν ο Ζήνων, ο Χρύσιππος και ο Κλεάνθης, στη δεύτερη, ο Βόηθος, ο Παναίτιος και ο Ποσειδώνιος και στην τρίτη, ο Σενέκας, ο Μουσώνιος, ο Επίκτητος και ο Μάρκος Αντωνίνος ( Μάρκος Αυρήλιος).

   Ο Ζήνων έγραψε πολλά βιβλία, όπως τα: “Περί του όλου”, “Περί ανθρώπου φύσεως”, “Περί Πολιτείας” κ.ά. εκ των οποίων δεν σώζεται κανένα. Το ίδιο ισχύει και για το διάδοχο του Ζήνωνα στη Σχολή, τον Χρύσιππο.

  Όσα γνωρίζουμε για τους πρώτους στωικούς προέρχονται από αποσπάσματα μεταγενεστέρων. Και αυτά όμως είναι αβέβαια ως προς τη γνησιότητα και την αυθεντικότητά τους.

   Πλήρη διασωθέντα συγγράμματα έχουμε μόνο δύο νεότερων στωικών, του Επίκτητου (ο οποίος υπήρξε δούλος απελεύθερος) και του Μάρκου Αυρηλίου, Ρωμαίου αυτοκράτορα (…και “Έλληνα στην ψυχή”).

   Ο Επίκτητος (έζησε μεταξύ του 50 π.Χ. και του 120 μ.Χ. και μυήθηκε στο Στωικισμό από τον Μουσώνιο Ρούφο) έγραψε το “Εγχειρίδιο” και ο μαθητής του Αρριανός (ο συγγραφέας του “Αλεξάνδρου Ανάβασις”) έγραψε, από τις σημειώσεις που κρατούσε, τις “Διατριβές”. Ο δε Μάρκος Αυρήλιος έγραψε στην ελληνική γλώσσα “Τα εις εαυτόν”.

   Ο Στωικισμός, περνώντας από διάφορες φάσεις, παρέμεινε ακμαίος και ζωντανός επί τέσσερις αιώνες. Στο τέλος, με την εμφάνιση του Χριστιανισμού, απορροφήθηκε και ενσωματώθηκε σταδιακά σ΄ αυτόν.

  Οι στωικοί, ακολουθώντας το παράδειγμα του Σωκράτη, έδωσαν μεγαλύτερη σημασία στην πρακτική εφαρμογή της Φιλοσοφίας (Ηθική και Βιοτική), απ’ όσο στη Λογική και τη Φυσική. Χωρίς την ηθική η ενασχόληση του ανθρώπου με τη λογική και τη φυσική, όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά, σε κανένα ουσιαστικό όφελος του ανθρώπου, αλλά μπορεί να αποβεί επιζήμια γι’ αυτόν.

  Κατ’ αυτούς η Φιλοσοφία (η επιστήμη η ασχολούμενη περί της αληθείας και της φύσεως των πραγμάτων) είναι “Τέχνη της ζωής” και σκοπό έχει να ρυθμίζει τη ζωή του ανθρώπου κατά τρόπο πραγματικά (ουσιαστικά) ωφέλιμο γι’ αυτόν και να τον οδηγεί στην ευδαιμονία και στην εκπλήρωση του αντικειμενικού σκοπού της ζωής του. Η ευδαιμονία του ανθρώπου βρίσκεται στη συμφωνία της βούλησής του με το θείο λόγο που διέπει τον κόσμο.

   Σύμφωνα με τον Ζήνωνα, πνεύμα και ύλη είναι το ενεργητικό (Ποιούν ή λόγος) και το παθητικό (πάσχον) στοιχείο της μίας γενεσιουργού Αρχής. Ο κόσμος είναι το σώμα του Θεού.

   Ο άνθρωπος καθορίζεται από μια πολύ ισχυρή, φυσιολογική (έμφυτη) ανάγκη: τη διαρκή προστασία και προαγωγή (υπέρβαση) της ζωής του σύμφωνα με τη φύση του. Ο Επίκτητος αναφέρει εδώ χαρακτηριστικά ότι, κατά τον Σωκράτη, η μεγαλύτερη ευτυχία του ανθρώπου είναι να παρακολουθεί κάθε ημέρα τον εαυτό του βελτιούμενο.

  Πάθη για τους στωικούς είναι η περισσότερο ή λιγότερο έντονη αρνητική και νοσηρή (ασυνείδητη, παθητική και ανεξέλεγκτη) κίνηση της ψυχής με διαχωριστικά και καταστρεπτικά (αυτο- και ετερο- ) στοιχεία. Από την εμφάνιση δε και την ανεξέλεγκτη λειτουργία των παθών, τα οποία παρασύρουν αναστέλλοντας κάθε λογική λειτουργία του ανθρώπου, προέρχεται κάθε δυστυχία στη ζωή του.***

  Τα πάθη σπέρνονται από πολύ νωρίς στη ζωή του ανθρώπου και εμφανίζονται αργότερα με διάφορες μορφές: εγωικές αρρώστιες και διαταραχές**** για τις οποίες, προκειμένου να αποβληθούν οριστικά, απαιτείται εκπαίδευση και συνεχή άσκηση του ανθρώπου. Η αποβολή αυτή μπορεί να γίνει μόνο από το Ηγεμονικό (το συνειδητό Εγώ) του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, για τους στωικούς η αποβολή (έλεγχος) των παθών γίνεται όταν μπορεί ο άνθρωπος να ισορροπεί μεταξύ της ευπάθειας και της εμπάθειας, επιτυγχάνοντας την απάθεια.

   Οι βλέψεις όμως των στωικών εκτείνονται πολύ μακρύτερα από την επίτευξη της ευτυχίας του ανθρώπου σ’ αυτή τη ζωή αφού ο Επίκτητος στις Διατριβές του ( ΙΙ, ιθ΄, 27) λέει ότι “θεόν εξ ανθρώπου επιθυμούντα γενέσθαι”. Επομένως, ο τελικός σκοπός της Στωικής Φιλοσοφίας δεν είναι απλώς η εφαρμογή ορισμένων βιοτικών ή ηθικών αρχών, αλλά η θέωση του ανθρώπου.

   Έργο του φιλοσόφου, κατά τους στωικούς, είναι να φροντίζει για το Ηγεμονικό του, το νου και την ψυχή του (εσωτερική ζωή) και όχι για τα εξωτερικά πράγματα, τα οποία πρέπει να τον απασχολούν και να τα αντιμετωπίζει με τη λογική.

   Αναφερόμενος ο Επίκτητος στους αρχαίους (πρώιμους) στωικούς, οι οποίοι έκαναν και δίδασκαν την άσκηση στην εγκράτεια, στην απάθεια, στην πλήρη αποχή κ.λπ., έλεγε ότι… οι άνθρωποι δεν πρέπει να φτάνουν σε υπερβολές

   Αλλού πάλι ο ίδιος κορυφαίος στωικός λέει ότι “…το σχολείο του φιλοσόφου είναι σαν το ιατρείο (χειρουργείο), από το οποίο βγαίνουν οι φοιτώντες ευχαριστημένοι μεν, αλλά πονεμένοι…Και αυτό συμβαίνει αφού δεν μπαίνουν σε αυτό υγιείς…”.

   Οι αφιλοσόφητοι, κατά τους στωικούς, ζουν τυχαία, οδηγούμενοι από το μοιραίο, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς σκοπό και η ζωή τους φεύγει μάταια. Είναι σαν να μην έζησαν καν…Επομένως, παραδέχονται οι στωικοί μαζί με όλους τους Έλληνες φιλοσόφους, μόνον οι ασχολούμενοι με τη Φιλοσοφία βρίσκουν τον ορθό δρόμο της ζωής. Το δρόμο που οδηγεί προς την ευτυχία, την ευδαιμονία και την ελευθερία. Μόνον ένας φιλόσοφος μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος, ακόμα και αν είναι δούλος…

   Σοφία είναι για τους στωικούς η υποταγή (η συνειδητή και επομένως ελεύθερη) του ανθρώπου στο Θεό και η παραδοχή της ειμαρμένης ( νομοτέλεια, φύση, πρόνοια).*****

   Η αντίληψη του στωικού για τη ζωή δεν είναι, όπως πιστεύουν πολλοί, παθητική. Ο στωικός φιλόσοφος δηλαδή δεν κηρύσσει την αποχή από τις διάφορες δραστηριότητες. Γι’ αυτό και η Στωική Φιλοσοφία ρίζωσε στη Ρώμη, όπου, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της δημοκρατίας, οι εκπρόσωποι της ανώτερης τάξης έβλεπαν ως κύριο τρόπο καταξίωσης της ύπαρξής τους τη δραστηριοποίησή τους στην πολιτική και στρατιωτική “αρένα”.

   Τον σοφό, έλεγε χαρακτηριστικά ο Επίκτητος, ούτε η φτώχεια ούτε η λύπη τον εμποδίζουν ούτε αυτά τα πράγματα που βγάζουν από το δρόμο και γκρεμοτσακίζουν τους άπειρους. Εσύ νομίζεις ότι εκείνος καταβάλλεται από τις συμφορές. Αντιθέτως, αυτός τις χρησιμοποιεί… Ο Φειδίας δεν ήξερε να κάνει αγάλματα μόνον από ελεφαντόδοντο. Έφτιαχνε και από μπρούντζο. Αν του πήγαινες μάρμαρο, ένα πιο ευτελές υλικό, θα έκανε πάλι το άγαλμα όσο μπορούσε πιο τέλειο. Με τον ίδιο τρόπο ο σοφός, αν μπορέσει, θα δείξει την αρετή του στα πλούτη όπως και στη φτώχεια. Τόσο στη χώρα του όσο και στην εξορία. Τόσο ως στρατηγός όσο και ως στρατιώτης. Τόσο ως υγιής και αρτιμελής όσο και ως άρρωστος και ανάπηρος. Οποιαδήποτε τύχη και αν του τύχει, θα δημιουργήσει από αυτήν κάτι αξιομνημόνευτο

    Άλλες ρήσεις και οδηγήσεις των στωικών (του Επίκτητου κατά κύριο λόγο), ειδικά για το θέμα της Ηθικής που μας ενδιαφέρει άμεσα εδώ:

Από εμένα εξαρτάται να μην υπάρχει στην ψυχή μου καμία πονηρία, επιζήμια επιθυμία και ταραχή, αλλά να βλέπω τα πράγματα όπως πραγματικά είναι και να τα αντιμετωπίζω σύμφωνα με την πραγματική αξία τους και τη σχέση που έχουν για μένα. Να ξέρεις ότι αυτή η δυνατότητά σου προέρχεται από τη φύση σου.

   Το παραπάνω οδηγεί στην περιώνυμη ρήση του Επίκτητου (και κατ’ επέκταση των στωικών), η οποία αποτελεί και μία από τις βασικές αρχές της Φιλοσοφικής Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας: “Δεν είναι τα πράγματα που με κάνουν να πονώ αλλά η άποψη που έχω εγώ για τα πράγματα…”

Τα πάντα στη φύση είναι ενιαία και το ένα υπηρετεί το άλλο. Έτσι και τα λογικά όντα έγιναν το ένα για το άλλο. Το να ανέχεσαι επομένως τις κακίες των άλλων αποτελεί μέρος της Δικαιοσύνης

    Και κάπου αλλού ο Επίκτητος λέει το παραπάνω με διαφορετικά λόγια (το οποίο αποτελεί άλλη μια βασική αρχή της Φιλοσοφικής Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας): “Όλοι οι άνθρωποι αποτελούν μια οικογένεια αφού προέρχονται από τον ίδιο Πατέρα, τον έναν Θεό…”

Ο απαίδευτος άνθρωπος όταν πέσει σε δυστυχία κατηγορεί τους άλλους. Ο μορφωμένος όμως δεν κατηγορεί ούτε τους άλλους ούτε τον εαυτό του

Να μη ζητάς να γίνονται τα πράγματα που δεν είναι στην εξουσία σου και δεν εξαρτώνται από εσένα όπως τα θέλεις εσύ, αλλά να τα δέχεσαι όπως έρχονται και τότε θα είσαι ευτυχισμένος.

Χαρακτήρας και συμπεριφορά του φιλοσόφου: Κάθε ωφέλεια ή βλάβη ξέρει ότι προέρχεται από τον εαυτό του και μόνο.

Να θυμάσαι πάντα ότι είσαι ένας ηθοποιός σ’ ένα δράμα (δρώμενο) όπως το θέλει ο συγγραφέας του έργου. Αν το θέλει σύντομο, θα είναι σύντομο. Αν το θέλει μακροσκελές, θα είναι μακροσκελές. Αν θέλει να παίξεις ρόλο φτωχού, πρόσεξε να τον παίξεις όσο μπορείς καλύτερα. Το ίδιο αν πρόκειται για ρόλο χωλού ή για ρόλο άρχοντα ή για ρόλο απλού (κοινού) ανθρώπου. Από εσένα εξαρτάται αν θα τον παίξεις καλά ή όχι. Η εκλογή όμως του ρόλου ανήκει σε άλλον

   Επίσης έλεγαν (μέσω του Επίκτητου) ότι …ο θάνατος δεν είναι κάτι κακό αφού είναι μία φυσική κατάσταση (“ουδέν κακόν κατά φύσιν”). Επομένως, δεν πρέπει να τον φοβόμαστε. Άλλωστε, αν ήταν κάτι κακό, δεν θα τον δεχόταν και ο Σωκράτης τελικά έτσι όπως τον δέχτηκε, ψύχραιμα και χωρίς φόβο

____________________

* Ο Ζήνων ταξίδευε με ένα καράβι με τον έμπορα πατέρα του, το οποίο όμως, λόγω κακοκαιρίας, ναυάγησε έξω από τον Πειραιά. Από εκεί, ύστερα από μεγάλη ταλαιπωρία, έφτασε στην Αθήνα όπου έξω από ένα βιβλιοπωλείο γνώρισε τον Κράτη, κυνικό φιλόσοφο, του οποίου έγινε μαθητής. Έτσι άφησε το εμπόριο και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στη Φιλοσοφία.

** Η Στωική Διδασκαλία ασχολήθηκε κατά κύριο λόγο από την αρχή της εμφάνισής της με τα πάθη και με τη θεραπεία τους. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ξεκίνησε περισσότερο ως μια θεραπευτική μέθοδος των παθών παρά ως ένα φιλοσοφικό σύστημα με μία ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία (D. Βlekeley, Η στωική θεραπεία περί των παθών, Ανακοίνωση στο 4ο Διεθνές Συνέδριο Ελληνικής Φιλοσοφίας τον Αύγουστο του 1992 στη Ρόδο. Επιτομή: Η Ελληνιστική Φιλοσοφία της Ακαδημίας Αθηνών, επιμέλεια Κ. Βουδούρη, Αθήνα, 1994). Ο Χρύσιππος έχει γράψει ένα βιβλίο του οποίου σώζονται μόνο ελάχιστα αποσπάσματα και κυρίως αναφορές μεταγενεστέρων ειδικά για τη θεραπεία των παθών. Ο Κικέρων αναφέρει σ΄ ένα βιβλίο του: Ας είμαστε πεπεισμένοι γι΄ αυτό: μόνον όταν η ψυχή θεραπευτεί (κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη φιλοσοφία), μόνο τότε θα τελειώσουν και τα βάσανά μας. Επομένως ας αφεθούμε στα χέρια της φιλοσοφίας για τη θεραπεία. Θα θεραπευτούμε αν το θελήσουμε…” TD3. 13.

*** Συνήθεις φράσεις που χρησιμοποιούμε και οι οποίες εκδηλώνουν πάθος: “Το ξέρω πως ήταν λάθος αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά”. Ακόμα, “Το έκανα ενώ ήξερα ότι δεν έπρεπε” κ.λπ.

**** …όπως η εκδικητικότητα, η αντιζηλία, ο φθόνος, η ζηλοτυπία, η αδιαφορία στον πόνο του άλλου, η οκνηρία, η αλαζονεία, η υποκρισία κ.ά.

***** Ο Μάρκος Αυρήλιος λέει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων για τη Φύση (Θεό): “Όλα έρχονται από σένα, όλα βρίσκονται μέσα σε σένα, όλα ξαναγυρίζουν σε σένα” (Μ. Αυρήλιος, Σκέψεις, IV 23).

Πηγή : https://www.psychophil.gr/

Οι Στωικοί φιλόσοφοι. Η αρχαία Στοά. Ζήνων. Χρύσιππος. Παναίτιος. Ποσειδώνιος

Οι Στωικοί φιλόσοφοι. Η αρχαία Στοά. Ζήνων. Χρύσιππος. Παναίτιος. Ποσειδώνιος

ΠΡΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (3. αι. π.Χ. – 3. αι. μ.Χ.)

(περίοδος στροφής του στοχασμού προς τον άνθρωπο κυρίως και τις πράξεις του)

Στωικοί. Η αρχαία Στοά. Η παρακμή της πόλης και οι νέες φιλοσοφικές τάσεις

Κείμενο: Ευάγγελος Ν. Ρούσσος 

Αφότου ο Μέγας Αλέξανδρος πήρε στα χέρια του τα ελληνικά πράγματα, η ζωή των Ελλήνων άλλαξε, δηλαδή έχασε το χαρακτήρα που είχε μέσα στα όρια της σχετικά ολιγάνθρωπης ελληνικής πολιτείας. Από τότε μεγάλες πολιτειακές ενότητες σχηματίστηκαν και η παλαιό πόλη έχασε την αυτάρκεια και την αυτοτέλειά της και κατάντησε κοινότητα αδύναμη στο να αποφασίζει για την τύχη της και ακόμα πιο αδύναμη στο να επηρεάζει την εξέλιξη των πραγμάτων στη γενικότερη πολιτική. Το άτομο έχασε τους άμεσους πολιτικούς και πνευματικούς δεσμούς του με την πόλη και αυτό το γεγονός επηρέασε τα αισθήματα και τις σκέψεις του και το οδήγησε σε συγκλονιστικά βιώματα. Νέες παραστάσεις γέννησαν νέες ιδέες και διαμόρφωσαν νέα νοοτροπία. Όλα αυτά δεν ήταν δυνατό να μην επηρεάσουν την εξέλιξη της ελληνικής φιλοσοφίας. Σ’ αυτή την περίοδο ο άνθρωπος ζήτησε από τη φιλοσοφία κυρίως δυο πράγματα: να του παρασταθεί στον προβληματισμό του γύρω από την πράξη και τις ανάγκες της ζωής και να του αποκαταστήσει την ψυχική γαλήνη. Το πρώτο αίτημα οδήγησε στην ανάπτυξη των θετικών επιστημών και στην τεχνολογική πρόοδο, ενώ το δεύτερο στην άνθιση της ηθικής φιλοσοφίας.

Πωλ Σεζάν, Οι χαρτοπαίχτες. 1892–1893. Νέα Υόρκη, Μητροπολιτικό Μουσείο
Πωλ Σεζάν, Οι χαρτοπαίχτες. 1892–1893. Νέα Υόρκη, Μητροπολιτικό Μουσείο

Η στωική φιλοσοφία αποτέλεσε ίσως το πιο ολοκληρωμένο σύστημα αυτής της περιόδου. Επιδίωξή της ήταν να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ευτυχία με μια βιοθεωρία θεμελιωμένη επιστημονικά. Ως βάση στην επιδίωξή της αυτή η στωική φιλοσοφία είχε την πεποίθηση ότι η ευτυχία του ανθρώπου εξαρτάται από τον ίδιο. Έτσι η στωική διδασκαλία ήρθε να αφυπνίσει τον άνθρωπο για μια αδιάκοπη ηθική δραστηριότητα, τόσο αναφορικά με το άτομό του όσο και αναφορικά με την κοινωνία.

Ζήνων

Ιδρυτής της αρχαίας Στοάς ήταν ο Ζήνων (333-262 π.Χ.), άνθρωπος με παροιμιώδη απλότητα και ήθος. Αυτός διαμόρφωσε τη φιλοσοφική διδασκαλία σε σύστημα με τρεις τομείς: λογική, φυσική, ηθική. Η γνώση κατά το Ζήνωνα ακολουθεί την παρακάτω διαδικασία: Τα αισθητήρια μεταβιβάζουν στο νου την εικόνα του αντικειμένου και σχηματίζουν την παράσταση («φαντασία»). Όταν η συνείδηση συγκατατίθεται, η παράσταση ενωμένη με τη συνείδηση γίνεται εννοιακή («καταληπτική φαντασία»), δηλαδή κατάλληλη να εννοήσει το αντικείμενο. Η εννοιακή παράσταση είναι το κριτήριο της αλήθειας, εφόσον η συμφωνία της με τη συνείδηση προϋποθέτει το εγώ, που κρίνει και αποφασίζει.

Ο Ζήνων, για να ξεπεράσει τη δυαρχία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, στράφηκε στην κοσμολογία του Ηράκλειτου και σύνθεσε φυσική θεωρία μονιστική. Ύλη και πνεύμα εξηγούνται από αυτόν σαν παθητικό και ενεργητικό στοιχείο. Έτσι κάθε πραγματικό ον θεωρείται σωματικό, ακόμα και η ψυχή και ο θεός. Η ενέργεια του πνεύματος κατά το Ζήνωνα εκδηλώνεται πάνω στην ύλη ως «λόγος σπερματικός». Οι κυριότερες οντολογικές θέσεις του Ζήνωνα είναι οι ακόλουθες: η ύλη βρίσκεται σε αδιάκοπη μεταβολή, αλλά η σταθερή βάση του πνεύματος διασφαλίζει την ενότητα του κόσμου- η ενότητα πάλι κάνει όλα τα όντα συγγενικά και αυτή είναι η «συμπάθεια» των πάντων, που οδηγεί στην παγκόσμια αρμονία- το σύμπαν έχει δομηθεί με ορισμένο σχέδιο από δημιουργικό νου- στο σύμπαν επικρατεί απόλυτη τάξη και ό,τι συμβαίνει έχει το λόγο του. Σ’ αυτές τις θέσεις στηρίζεται η στωική διδασκαλία για θεοδικία και θεία πρόνοια.

Τα πάθη κατά το Ζήνωνα οφείλονται σε σφαλερή κρίση. Ως βασικά πάθη θεωρούνται η επιθυμία, η ηδονή, ο φόβος και η λύπη. Η επιστημονική γνώση κρίνεται και από το Ζήνωνα απαραίτητη για την ηθική πράξη, που είναι έκφραση της αρετής. Ρίζα για όλες τις αρετές θεωρούσε ο Ζήνων τη φρόνηση. Έτσι αυτός χώριζε τους ανθρώπους σε μωρούς και σοφούς και θεωρούσε σοφούς τους ελεύθερους από πάθη, γεμάτους αυτάρκεια και όμοιους με το θεό. Ο διάδοχος του Ζήνωνα Κλεάνθης αρνήθηκε την ηδονή ως φυσική κατάσταση, έβαλε στη θέση της φρόνησης την εγκράτεια και κήρυξε ότι ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε μέσα στο σώμα της θείας ουσίας.

Χρύσιππος

Ο Χρύσιππος (280-210 π.Χ.), ο πιο συστηματικός από τους αρχαιότερους Στωικούς, διατύπωσε τους παρακάτω 5 «τρόπους» απόδειξης:

  1. Όταν υπάρχει Α, υπάρχει και Β. Αλλά υπάρχει Α. Άρα υπάρχει και Β.
  2. Όταν υπάρχει Α, υπάρχει και Β. Αλλά δεν υπάρχει Β. Άρα δεν υπάρχει και Α.
  3. Το Α και το Β δεν υπάρχουν ποτέ ταυτόχρονα. Αλλά υπάρχει το Α. Άρα δεν υπάρχει το Β.
  4. Υπάρχει ή Α ή Β. Αλλά υπάρχει Α. Άρα δεν υπάρχει Β.
  5. Υπάρχει ή Α ή Β. Αλλά δεν υπάρχει Α. Άρα υπάρχει Β.

Συμπληρώνοντας τη φυσική θεωρία του Ζήνωνα, ο Χρύσιππος δίδαξε ότι το σύμπαν αναφλέγεται κατά περιόδους, για να ξαναγίνει από την αρχή και μάλιστα απαράλλαχτο, όπως ήταν πριν· εννοούσε την ψυχή ως πύρινη ουσία, που γεννιέται μέσα στο αίμα και πεθαίνει μαζί με το σώμα· τις αισθήσεις, τη γενετήσια ικανότητα, τη γλώσσα και το λογικό τα εννοούσε ως μέρη της ψυχής, ενώ την αίσθηση την εξηγούσε ως σωματικό γεγονός και δε δεχόταν άλογες δυνάμεις πλάι στο λογικό («ηγεμονικόν») της ψυχής. Τέλος, για να ξεπεράσει τη μοιρολατρική φυσική θεωρία του, τόνιζε ότι η βούληση του ανθρώπου είναι ελεύθερη και ότι αυτή επιτρέπει στο εγώ, ύστερα από σκέψη, να αναλάβει την ευθύνη για τις πράξεις του.

Η μέση και η νέα Στοά. Παναίτιος

Καινούρια φωνή στην ελληνική φιλοσοφία αποτέλεσε ο ανθρωπολογικός μονισμός του Παναίτιου (185-109 π.Χ.), που, απορρίπτοντας τη δυαρχική παράδοση του πυθαγορισμού και του πλατωνισμού, δίδαξε ότι ο άνθρωπος ως σώμα και ψυχή είναι ενιαία ουσία, θνητή και στα δυο φανερώματά της. Χωρίζοντας τις λογικές από τις άλογες δυνάμεις της ψυχής, ο Παναίτιος δικαίωσε τα πάθη και αναγνώρισε το λογικό ως ρυθμιστή της πνευματικής ισορροπίας, θέση που τον οδήγησε να δεχτεί την ελεύθερη βούληση και να αρνηθεί την αρχαιότερη στωική διδασκαλία για ατέλειωτη και πανομοιότυπη παλιγγενεσία. Την προαίρεσή μας δεν μπορεί να την αλλάξει ούτε ο θεός, έλεγε εμφαντικά ο Παναίτιος και με πολλή αισιοδοξία ανέθετε τη μοίρα του ανθρώπου στις πράξεις του, όπως τις υπαγορεύει η ελεύθερη βούλησή του.

Ο Παναίτιος εντόπιζε την υπεροχή του ανθρώπου στο λογικό και διέκρινε τέσσερις κύριες ψυχοπνευματικές ορμές: για γνώση, για κοινωνική συμβίωση, για κατάκτηση αγαθών και για γαλήνη της ψυχής. Από αυτές κατά τον Παναίτιο αναπτύσσονται η σοφία, η δικαιοσύνη, η γενναιότητα και η αυτοκυριαρχία, αρετές που αποτελούν ενότητα. Η ηθική του Παναίτιου διακρίνει υποχρεώσεις έναντι του θεού, του εαυτού μας και της κοινωνίας, διαπιστώνει την κοινωνική και την ατομική φύση του ανθρώπου και χαράζει για πρώτη φορά τα όρια της ατομικότητας.

Ποσειδώνιος

Γνήσιος εκπρόσωπος του πνεύματος της ελληνιστικής εποχής είναι ο Ποσειδώνιος (135-51 π.Χ.). Στο πρόσωπο αυτού του συγγραφέα με την καταπληκτική πολυμέρεια συναντιούνται ελληνική και ανατολική σοφία, μυστικισμός και ορθολογισμός, πίστη στα θαύματα και αιτιοκρατία, θεωρητική και εμπειρική σκέψη, προσωπική παρατήρηση και ιστορική παράδοση. Κεντρική έννοια της κοσμοθεωρίας του Ποσειδώνιου είναι η ζωτική δύναμη, θεωρούμενη ως πρωταρχικό φαινόμενο. Έτσι φορέας της ζωής στον οργανικό κόσμο θεωρείται η θερμότητα, πύρινη πνοή που ταυτίζεται με το λόγο, και ο κόσμος αποτελεί τεράστιο ζωντανό οργανισμό με ψυχή του το λόγο. Η ψυχή του ανθρώπου θεωρείται επίσης πύρινη πνοή με λογική δύναμη. Από τις αντιθέσεις του κόσμου κατά τον Ποσειδώνιο αναδύεται αρμονία και ομορφιά προσιτή μόνο στο πνεύμα.

Κατά τον Ποσειδώνιο ο άνθρωπος είναι διαφορετικός από τα ζώα, γιατί με το λογικό μπορεί να μετρά, να σχηματίζει έννοιες, να χρησιμοποιεί την εμπειρία του και να οικοδομεί συλλογισμούς, συμπεράσματα, αξιώματα και συστήματα από τέχνες και επιστήμες. Έτσι την αρχή του πολιτισμού ο Ποσειδώνιος την εντόπιζε όχι στην ανάγκη, αλλά στη λογική δύναμη που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο. Αυτή είναι κατά τον Ποσειδώνιο η προωστική δύναμη για την εξέλιξη και την πρόοδό του και από αυτή τη θέση προκύπτει γι’ αυτόν η ηθική επιταγή: ο άνθρωπος οφείλει και στη σκέψη και στην πράξη να ακολουθεί το λόγο που φωλιάζει μέσα του, γιατί μόνο έτσι η ζωή του είναι σύμφωνη με τη φύση του. Φυσικά, η αρετή μόνη, λέει ο Ποσειδώνιος, δεν είναι αρκετή για ολοκληρωμένη ευτυχία. Έτσι κρίνονται απαραίτητα η υγεία, η δύναμη και άλλα αντικειμενικά αγαθά. Τέλος, η καθηκοντολογία του Ποσειδώνιου αναφέρεται περισσότερο στην κοινωνική φύση του ανθρώπου και λιγότερο στην ατομική.

Πωλ Σεζάν, Αρλεκίνος
Πωλ Σεζάν, Αρλεκίνος

Νεότεροι Στωικοί

Στους νεότερους Στωικούς, που η δράση τους πέφτει στους δυο πρώτους χριστιανικούς αιώνες, παρατηρούμε δυο κατευθύνσεις: η μια ασχολείται με την επιστημονική εμπέδωση των στωικών απόψεων και η άλλη με τη διάδοση και την πρακτική εφαρμογή κυρίως των ηθικών αρχών της σχολής. Όλοι όμως πλησιάζουν πιο πολύ τον πλατωνισμό, τονίζουν τη συγγένεια του ανθρώπου με το θεό και κηρύσσουν την αγάπη για το συνάνθρωπο. Οι ιδέες τους είχαν μεγάλη διάδοση ανάμεσα στις εξαθλιωμένες από τη ρωμαιοκρατία μάζες.

«Από όσα υπάρχουν άλλα εξαρτώνται από μας, αλλά όχι από μας. Από μας εξαρτώνται αντίληψη, ορμή, όρεξη, αποστροφή και μ’ ένα λόγο όσα είναι δικά μας έργα· δεν εξαρτώνται από μας το σώμα, η ιδιοκτησία, δόξες, αρχές και μ’ ένα λόγο όσα δεν είναι δικά μας έργα. Και βέβαια αυτά που εξαρτώνται από μας είναι από τη φύση τους ελεύθερα, ανεμπόδιστα, απρόσκοπτα, ενώ αυτά που δεν εξαρτώνται από μας είναι ασθενικά, δουλικά, εμποδισμένα, ξένα. Να θυμάσαι λοιπόν ότι, αν τα από τη φύση δουλικά τα νομίσεις ελεύθερα και τα ξένα δικά σου, θα εμποδιστείς, θα λυπηθείς, θα ταραχτείς, θα μεμφθείς θεούς και ανθρώπους, ενώ αν μόνο το δικό σου θεωρήσεις δικό σου και το ξένο, όπως και είναι, ξένο, κανένας δε θα σε αναγκάσει ποτέ, κανένας δε θα σ’ εμποδίσει, κανένα δε θα μεμφθείς, κανένα δε θα εγκαλέσεις, άθελα δε θα πράξεις τίποτα, εχθρό δε θα έχεις, κανείς δε θα σε βλάψει, ούτε θα πάθεις κάτι βλαβερό.»

Επίκτητος, «Εγχειρίδιον»

Απόστολος της εσωτερικής ελευθερίας ο δούλος Επίκτητος (50-135 μ.Χ.) επισήμανε μέσα στον άνθρωπο ένα χώρο, όπου η βία της υλικής δύναμης ή ο δελεασμός από εξωτερικά αγαθά δεν μπορούν να εισβάλουν και υποστήριζε ότι με την αδιαφορία μπροστά στα πράγματα που δεν είναι στην εξουσία μας μπορούμε να λυτρωθούμε από τα πάθη. Θαυμαστής του ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος (121-180 μ.Χ.), έγραφε ότι η επίγνωση της αδιάκοπης μεταβολής των πραγμάτων μάς οδηγεί στο να μην επιθυμούμε και να μη φοβόμαστε τίποτα το εξωτερικό, να υποτασσόμαστε στη φυσική πορεία του κόσμου και να καλλιεργούμε την εσωτερική ελευθερία, που είναι σύμφωνη με τη λογική φύση μας.

Πηγή: Ευάγγελος Ν. Ρούσσος, διδάκτωρ φιλοσοφίας, Φιλοσοφία Γ’ Λυκείου. Εκδόσεις ΟΕΔΒ.1984.

Οι φωτογραφίες είναι από εδώ:

https://el.wikipedia.org/wiki/%

Πηγή : http://eranistis.net/