Το είναι (το ον, η ύπαρξη) είναι αγέννητο, αμετάβλητο, ακίνητο και άφθαρτο, έλεγε ο Παρμενίδης (515-470 π.χ.). Δεν έχει αρχή και τέλος, δεν υπάρχει κάπου περισσότερο και κάπου λιγότερο, δεν είναι σε κάτι πιο ισχυρό και σε κάτι άλλο πιο ανίσχυρο.
Μέσα σε αυτό το είναι υπάρχουν ο φυσικός κόσμος και ο άνθρωπος ως μέρος αυτού. Μέσα στη σφαίρα του είναι υπάρχει οτιδήποτε υπάρχει και τίποτε άλλο έξω από αυτήν.
Συνεπώς δεν υπάρχει θάνατος, με την έννοια ότι το είναι δεν φθείρεται, δεν διαιρείται, δεν χωρίζεται.
Και επειδή δεν μπορούμε να νοήσουμε το μη ον, αυτό που δεν υπάρχει, δεν είναι δυνατόν να νοήσουμε τη μη ζωή, τον θάνατο. Άρα, η μη ζωή, ο θάνατος δεν υπάρχει, γιατί δεν μπορούμε να τον νοήσουμε. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν, να μας απασχολεί ο θάνατος, όχι γιατί μας στεναχωρεί και μας καταθλίβει, αλλά γιατί απλώς δεν υπάρχει.
Ο Παρμενίδης, όπως και οι άλλοι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι, προσπάθησε να απαλύνει τον πόνο που προκαλεί η ιδέα του θανάτου, να απομακρύνει τη σκέψη από την ιδέα ότι τα πάντα τελειώνουν, όταν διακόπτεται η ζωή. Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι η ανθρώπινη ύπαρξη αλλάζει μορφή, μεταμορφώνεται και μετασχηματίζεται, αλλά δεν χάνεται με την έννοια της οριστικής ανυπαρξίας, η ουσία της παραμένει αμετάβλητη.
Δυόμισι χιλιάδες χρόνια αργότερα πασχίζουμε να διατηρηθούμε στη ζωή για όσο μπορούμε περισσότερο, ενώ θα έπρεπε να είμαστε ήσυχοι για την αιωνιότητά μας, εστω και με άλλη μορφή…
Πίνακας : Wassily Kandinsky, “First abstract watercolor”, 1910