Σήμερα λέω να πρωτοτυπήσω : θα φορέσω το ξεχασμένο ρούχο της αδιαφορίας, εκείνο που δεν προλαβαίνω να αερίσω…
Ίσως μου έρχεται κάπως στενό, η μούχλα του να είναι ενοχλητική, και η υγρασία του περάσει τελικά στους πόρους μου σαν μιαρό θειάφι.
Αλλά και πάλι δε θα πτοηθώ. Δε θα το σκίσω περπατώντας ανάμεσα σε ψεύτικα χαμόγελα και υποκριτικά μισόλογα. Δεν πρόκειται να το βρωμίσω.
Κάποτε είναι απαραίτητο το βάδισμα μέσα στην σκληράδα αγέλαστων προσώπων.
Είναι λυτρωτικό το βάπτισμα στην άλαλη βουή της θλιβερής ματιάς του κόσμου…
Πίνακας : Rene Magritte, “Dacalcomania”, 1966