Σε λίγες ώρες τελειώνει επιτέλους η πιο αγχωτική μέρα της χρονιάς, η πιο συναισθηματικά φορτισμένη μέρα, η πιο φορτωμένη με τις υποσχέσεις της προηγούμενης.
Άραγε πρόλαβα να κάνω σωστά τον απολογισμό ; Ζήτησα συγχώρεση- έστω μέσα στο προσωπικό μου εξωκλήσι- από όλους όσους πλήγωσα, στενοχώρησα, εξαπάτησα, διέψευσα, απογοήτευσα ; Πρόλαβα να υποσχεθώ να γίνω καλύτερος σε όλα, να ανανεωθώ, να συμβάλω κι εγώ στον περιορισμό της περιβαλλοντικής καταστροφής, να σώσω τον κόσμο από την κλιματική αλλαγή, να κάνω ανακύκλωση, να πάψω να αδιαφορώ για την πείνα, τη βία και τη φτώχεια, να πάψω να μισώ τους ξένους, να πάψω να ενοχλούμαι από την παρουσία των διαφορετικών ανθρώπων γύρω μου, να δέχομαι τη διαφωνία τους με τη δογματική συνήθως γνώμη μου, να σταματήσω να πιστεύω ότι όλοι συνωμοτούν σε βάρος μου, ότι προσπαθούν να με βλάψουν, να γίνω λιγότερο παραδόπιστος, ρατσιστής και εθνικιστής, να κοιτάξω στα μάτια τον διπλανό μου και να ακούσω το πρόβλημά του, χωρίς ιδιοτέλεια, να πω στους φίλους και στους αγαπημένους μου πόσο τους αγαπώ, να τους υπενθυμίσω πόσο καλός άνθρωπος είμαι ;
Δεν έχει μεγάλη σημασία. Σε λίγες ώρες θα φορέσω και πάλι τον παλιό μου εαυτό. Θα πετάξω από πάνω μου τα ψεύτικα στολίδια της μετάνοιας και των υποσχέσεων και θα πορευτώ ελεύθερος στο νέο έτος, όπως έμαθα και θεωρώ σωστό.
Μέρα είναι θα περάσει. Ευτυχώς που δεν είναι κάθε μέρα πρωτοχρονιά ! Ευτυχώς που δεν πρέπει να υποκρίνομαι κάθε μέρα ότι είμαι ένας άλλος και όχι ένας θλιβερός και ανάξιος θεατρίνος…
Κολάζ με ακουαρέλες : Σάμης Ταμπώχ, “Ευχές του 2020”, 2019