Όπως δεν είναι δυνατόν να μπει κανείς δύο φορές μέσα στο ίδιο ποτάμι (“ποταμώ γαρ ουκ έστιν εμβηναι δις τω αυτώ”, Ηράκλειτος, Β91), έτσι δεν είναι δυνατόν να συναντήσουμε δύο φορές τον ίδιο άνθρωπο. Γιατί, όπως τα νερά του ποταμού κυλούν αδιάκοπα και αλλάζουν συνεχώς τη ροή του, έτσι και οι άνθρωποι αλλάζουν καθημερινά τη σκέψη τους, τα συναισθήματα, τις εμπειρίες τους.
Αυτός που είναι ίδιος με τον εαυτό του, είναι την ίδια ώρα διαφορετικός. Οι σκέψεις που έκανε, τα συναισθήματα που ένιωσε, τα ερεθίσματα που στο μεταξύ δέχτηκε, όλα όσα είδε, άκουσε, άγγιξε, μύρισε, γεύτηκε, τον έκαναν έναν άλλον άνθρωπο, διαμόρφωσαν έναν άλλον άνθρωπο και μόνο τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά παραμένουν φαινομενικά ίδια.
Τίποτα δεν είναι σταθερό στον κόσμο μας, όλα είναι συμβάντα, όλα είναι γεγονότα (θα συμφωνούσε ο Ludwig Wittgenstein, “Tractatus”,1.1), και ως τέτοια είναι αδύνατον να προσδιοριστούν με ακρίβεια και να ερμηνευτούν με ασφαλή γνώση.
Ας μην είμαστε λοιπόν πολύ αυστηροί με τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά κυρίως με τον εαυτό μας, όσον αφορά τη μεταβολή με την οποία είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε. Η αέναη μεταβολή, η αλλαγή του κόσμου γύρω μας και εντός μας, είναι μια φυσική διεργασία, δεν είναι μια συνωμοσία εναντίον μας, δεν είναι ένα κακόγουστο παιχνίδι με μάσκες, δεν είμαστε απρόσκλητοι επισκέπτες σε έναν απρόσμενο χορό μεταμφιεσμένων…
Πίνακας : Giorgio de Chirico, “The two masks”, 1926