Τίποτα θετικό δεν έχει το ρήμα “φεύγω”. Από τα ομηρικά ακόμη χρόνια η σημασία του υποδηλώνει έναν ομολογημένο ή ανομολόγητο φόβο, έναν δισταγμό, μια ψευδαίσθηση ελευθερίας.
Φεύγω : τρέπομαι σε φυγή, το βάζω στα πόδια (…από κάτι ή κάποιον που με καταδιώκει, αλλά και από μια μάχη, έναν αγώνα) / διστάζω να κάνω κάτι, αποφεύγω (…να αναλάβω τις ευθύνες μου, να επιλέξω) / απέχω από κάτι (…που με τρώει, που μου κάνει κακό, που μου προκαλεί πόνο) / εξορίζομαι, ζω στην εξορία (κυριολεκτικά και μεταφορικά : ζω μακριά από την πατρίδα μου, αλλά και μακριά από την “πατρίδα μου” κι εκείνους που αγαπώ).
Φύγε λοιπόν, αλλά “έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ /στην κόχη τούτη τη μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες”. (“Η πόλις”, Κ.Π.Καβάφης)
Πίνακας : Agim Sulaj, “La fuga”