Δεν μου άρεσε ποτέ η περιπτωσιολογία, παρόλο που πολλές φορές έπεσα και πέφτω στην παγίδα της. Παραδείγματα του τύπου “ένας φίλος μου, ένας ξάδελφος, ένας συνάδελφος, ένας γείτονας…είπε ή έκανε το ένα ή το άλλο”, δεν έχουν καμία ισχύ για το πώς πρέπει εγώ να συμπεριφέρομαι. Δεν νομιμοποιούν και δεν δικαιολογούν τις πράξεις και τα λόγια μου, γιατί δεν είναι δικά μου, δεν πηγάζουν από τη δική μου λογική. Οι πράξεις και τα λόγια των άλλων έγιναν και ειπώθηκαν αντίστοιχα σε άλλη χρονική στιγμή, κάτω από άλλες συνθήκες, από εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες ανθρώπων κλπ, κλπ, κλπ.
Οι πράξεις και τα λόγια των άλλων πρέπει να έχουν αξία για μένα, μόνον όταν είναι αποτέλεσμα της ηθικής συμπεριφοράς που και εγώ ασπάζομαι. Μόνον όταν τα κίνητρά τους είναι κοινά με τα δικά μου και στοχεύουν στο κοινό όφελος, στο καλό όλων ανεξαιρέτως, μόνον τότε έχουν πρακτική και ηθική αξία. Διαφορετικά, τα παραδείγματα και η περιπτωσιολογία παράγουν πολύ ισχνά και παραπλανητικά αποτελέσματα.
Τις περισσότερες φορές μάλιστα, δικαιώνουν τα λάθη, τις παρατυπίες και παρανομίες μας, τη ριζωμένη κακία μας και την ανηθικότητά μας…
Πίνακας : Giorgio De Chirico, “Archeologists”, 1926