Το λάθος που κάνουμε, θα έλεγε σήμερα ο Γερμανός φιλόσοφος Immanuel Kant (1724-1804), είναι ότι πρώτα ψάχνουμε να βρούμε τι θέλουμε (ένα αντικείμενο θέλησης) και έπειτα προσπαθούμε αυτό που θέλουμε να το καταστήσουμε θεμέλιο ενός κανόνα (ενός νόμου),προσπαθούμε δηλαδή να το καθιερώσουμε ως δικαίωμα ή ελευθερία της βούλησης. Έτσι όμως, στηριζόμαστε σε καθαρά εμπειρικά, δηλαδή υποκειμενικά δεδομένα, που είναι διαφορετικά για τον καθένα και για αυτό τις περισσότερες φορές οι επιθυμίες συγκρούονται με τις επιθυμίες των άλλων. Αν, αντιθέτως, θέταμε εξαρχής έναν κοινό για όλους (καθολικό) κανόνα (νόμο) που να καθορίζει τη θέληση και τις επιθυμίες, θα υπήρχε ταύτιση επιθυμιών και συνεπώς αποφυγή συγκρούσεων.
Ο κανόνας αυτός είναι αποκλειστικά και μόνον ο κανόνας της Λογικής : να πράττουμε έτσι, ώστε η θέληση μας να είναι η αρχή ενός καθολικού νόμου. Με άλλα λόγια, να πράττουμε ελέγχοντας πάντα,αν και κατά πόσο αυτό που θέλουμε θα έπρεπε να μπορεί να το θέλει ο καθένας. Αν δηλαδή το αντικείμενο της θέλησης μας -όποιο και αν είναι αυτό- μπορεί να έχει καθολική ισχύ, να είναι αντικείμενο θέλησης και όλων των άλλων ανθρώπων.
Μπορώ να θέλω να ρυθμίζω τη ζωή μου και να τη διαχειρίζομαι, όπως θέλω ; Μπορώ, εφόσον την έχω υποβάλει στον παραπάνω έλεγχο. Πιο συγκεκριμένα : μπορώ να θέλω, για παράδειγμα, να μην εμβολιαστώ ; Όχι ! Γιατί θέλω κάτι για προσωπικό και μόνο όφελος (ενδεχομένως), γιατί η επιθυμία μου εξυπηρετεί μόνον τη δική μου θέληση. Αν το ίδιο έκαναν και όλοι οι άλλοι, η πανδημία θα είχε λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Συνεπώς, πρέπει να θέλω να κάνω κάτι που ωφελεί (σε ποσοστό άνω του 95%), όχι μόνον εμένα, αλλά και όλους τους άλλους : να εμβολιαστώ !Αυτό. Τίποτα άλλο.