Μια μεγάλη οργή αρχίζει να συσσωρεύεται επικίνδυνα στον κόσμο. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι παρότι δουλεύουν σκληρά μια ζωή, παρότι πληρώνουν τους φόρους τους, παρότι υπακούουν στους νόμους και στις εκάστοτε επιταγές της πολιτείας και της κοινωνίας, παρότι ακολουθούν τα ιδεολογήματα που κατά καιρούς γεννιούνται, με σκοπό την αυτοσυντήρηση και τη συνοχή της κοινωνίας, αρκεί μια -έστω υπαρκτή και σοβαρή- υγειονομική κρίση, για να τινάξει στον αέρα όλο το μοντέλο της ζωής, που με κόπο υπηρέτησαν ως τώρα, να καταστρέψει την φαντασιακή εικόνα του εαυτού τους.
Ο καθένας σήμερα αισθάνεται πως ό,τι και αν κάνει, όσο και αν προσπαθήσει, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί σε μια “κατάσταση εξαίρεσης”, θα έρθει η ώρα που μια “οικονομική” ή υγειονομική κρίση θα του αφαιρέσει κυριαρχικά δικαιώματα, θα του απαγορεύσει να επιβιώσει, θα τον μετατρέψει σε έναν αριθμό υγιούς (ακόμη), ασθενούς ή νεκρού.
Κι ενώ πιστεύει αφελώς ότι υπάρχει ένα κράτος πρόνοιας, μια κοινωνία που του παρέχει μια στοιχειώδη ασφάλεια, αντιλαμβάνεται με απότομο και βίαιο τρόπο ότι η υγεία του και τελικά η επιβίωσή του ανήκουν στη σφαίρα του ιδεατού και της φαντασίας, ότι η επαγγελματική του προοπτική, οι σπουδές του, τα όνειρα και οι επιδιώξεις του δεν εξαρτώνται κατά κύριο λόγο από τον κόπο και την προσπάθειά του. Αντιλαμβάνεται ότι, εκτός από τις φυσικές καταστροφές, τις αρρώστιες και τις μεταδοτικές ιώσεις, έχει να αντιμετωπίσει και μια ασύλληπτη αδιαφορία για την ίδια του την ύπαρξη, μια προχειρότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του.
“Απ’ όλα τα θηρία, το αγριότερο είναι ο άνθρωπος, όταν θυμώνει”, έλεγε ο Γερμανός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Φρίντριχ Σίλερ (1759-1805), και ο άνθρωπος σήμερα έχει να διαχειριστεί όχι μόνο τα σοβαρά επιδημικά προβλήματα, όχι μόνο την προστασία του από έναν αόρατο και επικίνδυνο εχθρό, αλλά και τον θυμό του, τη συσσωρευμένη οργή του για τη διάψευση των προσδοκιών του, την παραγραφή των οφειλών του κράτους και της κοινωνίας προς την ίδια την ύπαρξή και τη ζωή του…