Το Facebook δεν προσφέρεται μόνο για ανταλλαγή απόψεων, για έκθεση ιδεών, για την ικανοποίηση της ανάγκης για ακατάσχετη προβολή των προσωπικών μας στιγμών, για επικοινωνία και “επικοινωνία” γενικότερα. Προσφέρεται επίσης και ως ένα ευρύ πεδίο κανιβαλισμού. Ο καθένας μπορεί να γελοιοποιεί, να σχολιάζει σοβαρά ή με χυδαιότητα τους άλλους, να διακωμωδεί πρόσωπα και καταστάσεις έχοντας την ψευδαίσθηση ότι συμβάλλει στην αναβάθμιση της πνευματικού και αισθητικού επιπέδου των “φίλων” του και θεωρώντας ότι επιτελεί σπουδαίο…κοινωνικό έργο. Μπορεί ακόμη να εξευτελίζει πολιτικούς απομονώνοντας δηλώσεις τους κι έτσι να νομίζει ότι κατάφερε να κάνει την προσωπική του επανάσταση κατά του συστήματος, των κυβερνώντων, των αντιπολιτευομένων και των λοιπών δημοκρατικών (κυρίως) δυνάμεων. Κι εδώ βρίσκεται ο μέγας κίνδυνος : να χάσουμε το δάσος κοιτώντας το δέντρο. Συνηθίζουμε να συμπεραίνουμε το όλο από το επιμέρους, να κρίνουμε όχι με βάση τις γενικές θέσεις των πολιτικών σχηματισμών, αλλά σαν ηδονοβλεψίες της κλειδαρότρυπας να ψάχνουμε να βρούμε μια λέξη, μια φράση, ένα νεύμα, μια κίνηση, μια στάση του σώματος, για να ορμήξουμε να κανινβαλίσουμε πεινασμένοι για τη σάρκα των άλλων, ενώ θα έπρεπε να τολμήσουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, χωρίς να αηδιάσουμε για τη θλιβερή εικόνα των ζόμπι που ζουν από τις αποτυχίες των άλλων, γιατί δεν έχουν το θάρρος να κοιτάξουν κατάματα τις δικές τους.