Το αφήγημα ότι για όλα τα κακά της Εκπαίδευσης (με ανάλογο τρόπο, όπως στους χώρους εργασίας, στην υγεία, στις μεταφορές κλπ.) φταίνε οι… “κακοί” συνδικαλιστές, είναι πλέον μπαγιάτικο και κακόγουστο. Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι υπάρχουν κακοί συνδικαλιστές, όπως υπάρχουν κακοί υπουργοί και πρωθυπουργοί. Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι υπάρχουν συνδικαλιστές που κοιτάζουν μόνο ή κυρίως την πάρτη τους, όπως υπάρχουν υπουργοί και πρωθυπουργοί, που κοιτάζουν μόνο την πολιτική τους καριέρα και το προσωπικό ή οικογενειακό τους συμφέρον. Σε μια εποχή όμως, που βράζει όλος ο κόσμος της εργασίας, είτε στον ιδιωτικό, είτε στον δημόσιο τομέα, όταν γίνονται “τέρατα” στην Εκπαίδευση και γενικότερα σε όλους τους εργασιακούς χώρους, όταν όλοι οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε έναν διαρκή αναβρασμό και μια συνεχή ανασφάλεια, είναι μεγάλη ντροπή να τα ρίχνεις όλα στους… “κακούς συνδικαλιστές”. Δηλώνει υποτίμηση της νοημοσύνης των χιλιάδων εργαζομένων και προσβάλλει την ικανότητά τους να αντιλαμβάνονται ότι χάνονται κεκτημένα που κατακτήθηκαν με αίμα. Φανερώνει την πλήρη απαξίωση της αξιοπρεπούς ζωής που διεκδικούν οι εκπαιδευτικοί και γενικά οι εργαζόμενοι, στιγματίζοντας τους αγώνες τους με τη ρετσινιά ότι άγονται και φέρονται από τους… “κακούς συνδικαλιστές” ! Εγώ προσωπικά (και χιλιάδες άλλοι, υποθέτω), δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν είμαι έρμαιο και τσιράκι κανενός και δεν ανέχομαι να με προσβάλλει κανείς, λέγοντας ότι, όταν αντιδρώ και αντιστέκομαι στα δίκαια αιτήματά μου, είμαι το θύμα των “κακών συνδικαλιστών”, ένα άβουλο ον, χωρίς κρίση και λογική, ένα παιδάκι που το ξεγελούν με γλυφιτζούρια…
Πίνακας : Rene Magritte,”The anger of gods”, 1960