Η ταινία της Μάρεν Άντε “Toni Erdmann” είναι μια σημαντική ταινία, παρολο που δεν καταφέρνει να πετύχει τους στόχους που ξεκάθαρα από την αρχή θέτει.
Η προσπάθεια ενός καθηγητή μουσικής που προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή της οικογένειάς του σκαρώνοντας “παιδικές” φάρσες, θα φτάσει στο αποκορύφωμά της, όταν θα επισκεφθεί απρόσκλητος την κόρη του που είναι στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας στο Βουκουρέστι. Εκεί θα προσπαθήσει με τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του και την ιδιότυπη συμπερισφορά του να δείξει στην κόρη ότι αυτά που πραγματικά αξίζουν στη ζωή δεν είναι σε καμιά περίπτωση όσα η ίδια ζει στον κόσμο των επιχειρήσεων, οπου επικρατεί ο κυνισμός, η πλήξη και η υποκρισία. Η ταινία ωστόσο διαρκεί πολύ (σχεδόν τρεις ώρες), χωρίς λόγο, τα θέματα επαναλαμβάνονται και πλατειάζουν και γενικά…κουράζουν. Η πολυπόθητη κορύφωση ή η “αναμενόμενη” ανατροπή δεν έρχεται και τελικά η απογοήτευση μεγαλώνει. Ταινία άνιση, με αρετές (σκηνοθετικές και ερμηνευτικές) που δεν πείθει για το “μεγαλεπήβολο σχέδιό” της και δεν αποζημιώνει για τη μεγάλη διάρκειά της με ένα τέλος…έντιμο.
Κρατώ μόνον το μήνυμα που εγώ αποκόμισα : η διαχείριση των ανθρώπινων σχέσεων είναι πολύ δύσκολη υπόθεση σε μια εποχή, όπου η αθωότητα έχει χαθεί σε μια περιδίνηση αυτοκαταστροφικής “επιτυχίας”…