Η ταινία «Με Άλλο Πρόσωπο» (Twarz) είναι μια φιλόδοξη δημιουργία της Malgorzata Szumowska, με σκοπό να στηλιτεύσει την υποκρισία της πολωνικής κοινωνίας και κυρίως του καθολικισμού.
Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Γιάτσεκ (Mateusz Kosciukiewicz), ένας όμορφος νεαρός που έχει δύο πάθη : τη heavy metal μουσική και την κοπέλα του την Νταγκμάρα (Agnieszka Podsiadlik), με την οποία είναι ερωτευμένος και ονειρεύεται να παντρευτεί. Ζει σε μια επαρχιακή πόλη της Πολωνίας και εργάζεται στο εργοτάξιο κατασκευής του πιο μεγάλου αγάλματος στον κόσμο, ενός γιγαντιαίου Ιησού, ύψους 33 μέτρων, μεγαλύτερου και από το εκείνου στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, όπως καυχιέται η τοπική καθολική ενορία, που έχει αναλάβει τη διεκπεραίωση του έργου. Όταν όμως ο Γιάτσεκ θα αναγκαστεί λόγω ενός φρικτού εργατικού ατυχήματος να κάνει μεταμόσχευση προσώπου, η ζωή του θα αλλάξει δραματικά. Θα βιώσει την απόρριψη ακόμη και από τα αγαπημένα του πρόσωπα, το ρατσισμό και την καχυποψία της τοπικής κοινωνίας και τελικά την κακία που πηγάζει από έναν βαθύ συντηρητισμό.
Η ταινία, χωρίς να διεκδικεί σκηνοθετικές ή άλλες κινηματογραφικές αρετές, όπως η υποκριτική και η φωτογραφία, είναι μια δριμεία καταγγελία της υποκρισίας του καθολικισμού και της αναλγησίας των ανθρώπων, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με οτιδήποτε διαταράσσει την καθεστηκυία τάξη τους, είτε αυτό αφορά τις συνήθειες και την καθημερινή νόρμα, είτε την ίδια την αισθητική τους. Το «άλλο», το «διαφορετικό» απορρίπτεται και αντιμετωπίζεται ως κάτι τερατώδες και απεχθές και ας μην έχει αλλάξει καθόλου η ουσία του και εν προκειμένω ο χαρακτήρας του.
Η Malgorzata Szumowska δε διστάζει να στηλιτεύσει και να σατιρίσει τη διαφθορά των καθολικών ιερέων, τη μεγαλομανία και τη ματαιοδοξία τους και να καταδείξει πόσο εύπλαστες είναι οι ανθρώπινες μάζες στα χέρια τους, όταν αυτές παραμένουν τεχνηέντως στάσιμες και συντηρητικές, βουτηγμένες στο σκοταδισμό τους. Η ταινία είναι επίσης και μια δυνατή αλληγορία της σύγχρονης Πολωνίας, η οποία αδυνατεί- σύμφωνα με την οπτική της σκηνοθέτριας- να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα της δυτικής Ευρώπης και παραμένει προσκολλημένη σε αδιέξοδες αγκυλώσεις του παρελθόντος σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσει τις παραδόσεις της με την απόρριψη του διαφορετικού και του νέου : ο άθεος Γιάτσεκ, που είναι λάτρης της heavy metal και όχι της παραδοσιακής πολωνικής μουσικής, όταν παραμορφωθεί το πρόσωπό του, αντιμετωπίζεται από όλους σχεδόν απαξιωτικά, με μια σιωπηρή παραδοχή της «δίκαιης» θεϊκής τιμωρίας.
Σε κάθε περίπτωση, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που θέτει έντονους προβληματισμούς και θίγει με ειλικρίνεια και τόλμη δύσκολα θέματα και φαινομενικά μόνον ευανάγνωστα διλήμματα.