Η ταινία «Ο Άγγελος» (El Angel) αφηγείται την ιστορία του Κάρλος Ρομπλέδο Πουχ, του διασημότερου serial killer της Αργεντινής, ο οποίος ως σήμερα εκτίει ποινή φυλάκισης εδώ και 47 χρόνια, από τότε δηλαδή που συνελήφθη σε ηλικία μόλις 20 ετών το 1972, έχοντας προλάβει να διαπράξει φόνους, απαγωγή και ληστείες και έχοντας αποκομίσει τα προσωνύμια «Μαύρος Άγγελος» και «Άγγελος του θανάτου», λόγω του αγγελικού –με την αναγεννησιακή αδρότητα – προσώπου του.
Ο σκηνοθέτης Luis Ortega με τη βοήθεια στην παραγωγή του Pedro Almodovar αποδεικνύεται ένας καλός μαθητής της αισθητικής των γκανγκστερικών ταινιών της δεκαετίας του 1970. Παίρνει τα καλύτερα μαθήματα από δημιουργούς, όπως ο Brian De Palma και o Martin Scorsese, και δημιουργεί ένα πολύ καλό και στυλιζαρισμένο φιλμ με καλό αφηγηματικό ρυθμό, εξαιρετικό σάουντρακ και πολύ καλή φωτογραφία, αλλά και μια δόση χιούμορ και ειρωνείας, που παραπέμπει στους Blues Brothers (!).
Αλλά ως εκεί. Η απουσία της ψυχογράφησης του κεντρικού ήρωα , ο οποίος μετατρέπεται από έναν μαθητή –γιο μιας μεσοαστικής οικογένειας της Αργεντινής σε κατά συρροή δολοφόνο κι εγκληματία, παραμένει χωρίς καμία σχεδόν ψυχογραφική απόχρωση. Θα συμφωνήσω με εκείνους που υποστηρίζουν ότι το σινεμά δεν πρέπει απαραιτήτως να είναι ένα ψυχαναλυτικό όχημα, ένα ψυχαναλυτικό κρεβάτι. Ο θεατής οφείλει κατά τη γνώμη μου να προσέρχεται στον χώρο του κινηματογράφου, όπως και σε κάθε μορφή τέχνης, πρωτίστως με τα δικά του πνευματικά και ηθικά εφόδια και να μην περιμένει τις έτοιμες λύσεις, που θα του προσφέρει ο δημιουργός. Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση νομίζω πως ήταν απαραίτητη η ψυχολογική ανάλυση –έστω και αμυδρά- γιατί αυτή ακριβώς η έλλειψη της διάθεσης να αναζητηθούν τα βαθύτερα αίτια του κυνισμού του Κάρλος Ρομπλέδο Πουχ αποτελεί το μεγάλο μειονέκτημα της ταινίας. Με ελάχιστα ψυχογραφικά σχόλια ο πρωταγωνιστής του δράματος μένει μετέωρος και αφαιρεί από την ταινία τους χυμούς μιας ζουμερής αναπαράστασης…