Το “Οκτώμισι” (Otto e Mezzo, 1963) του Φεντερίκο Φελίνι δεν είναι απλώς μια οπτικοακουστική μυσταγωγία. Είναι μια ταινία- τομή στη σύζευξη τέχνης και φιλοσοφίας, ένας διάλογος ανάμεσα στα ουσιώδη στοιχεία της ανθρώπινης δημιουργικότητας, μια τολμηρή πρόταση, για να υπερβεί ο καθένας την αναπόφευκτη μελαγχολία, όταν βλέπει τη ζωή του να βαλτώνει, να αδειάζει από κάθε δημιουργική ικμάδα και αισιόδοξη σκέψη.
Πρωταγωνιστής του είναι ο Γκουίντο Ανσέλμι, ένας διάσημος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, ο οποίος ετοιμάζει τη νέα του του ταινία, αλλά βρίσκεται σε πλήρες καλλιτεχνικό αδιέξοδο : οι ιδέες του έχουν στερέψει, ο χρόνος για την έναρξη των γυρισμάτων πιέζει, ενώ παράλληλα τα προσωπικά του αδιέξοδα επιτείνουν την αγωνία του για την εξέλιξη του δράματος που βιώνει.
Το συγκλονιστικό τέλος της ταινίας (μια από τις ποιητικότερες σεκάνς στην ιστορία του κινηματογράφου) δίνει τη λύση : επιστρατεύονται όλες οι καλές αναμνήσεις, συστρατεύονται όλα τα αγαπημένα πρόσωπα, ανασύρονται από τη μνήμη ευχάριστες στιγμές του παρελθόντος και ξεχασμένες εμπειρίες, οι πληγές επουλώνονται και αποκαθαίρονται όλα τα αίτια που προκάλεσαν πόνο και απογοήτευση.
Ο Φελίνι κλείνει το μάτι στην αισιόδοξη προοπτική της ατομικής αναγέννησης με ένα ζεστό άγγιγμα στις πιο ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό : η συναδέλφωση με ό,τι μας καθόρισε και μας διαμόρφωσε ανάγεται σε υπέρτατη αξία και η συνεισφορά του παρελθόντος στο μέλλον αποκτά μια καταπραϋντική διάσταση που γαληνεύει την ψυχή και αναζωογονεί τις πιο τρυφερές πτυχές της…
