Κάποιες φορές αυτό που θέλουμε να πούμε μοιάζει με μια σαπουνόφουσκα που αιωρείται μπροστά μας. Κι ενώ ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα θα σκάσει, τρέχουμε από πίσω της με την ψευδαίσθηση ότι θα αποτρέψουμε με κάποιον τρόπο τον κατακερματισμό της σε αμέτρητες σταγόνες , σαν να είναι αυτή η αποτροπή τόσο σημαντική, όσο και η ίδια η ύπαρξη της σαπουνόφουσκας.
Έτσι κάνουμε και με τα λόγια μας : από τη στιγμή που βγουν εν είδει σαπουνόφουσκας από το στόμα μας, επιδιδόμαστε σε έναν αγώνα να προστατέψουμε την ύλη και το νόημά τους, παρόλο που γνωρίζουμε ότι αργά ή γρήγορα θα εξαϋλωθούν και θα χαθούν σαν τη σαπουνόφουσκα, χωρίς να διατηρήσουν κανένα ίχνος της σημασίας τους.
Η τραγικότητα της φύσης μας ωστόσο, μας κάνει να νομίζουμε ότι αυτή η πρόσκαιρη κατασκευή των λέξεων, αυτή η ταχύτατη διάψευση των νοημάτων που νομίζουμε ότι παράγουμε, θα ασκήσει έστω για λίγο μια μηδαμινή επίδραση, θα συνεισφέρει έστω και ελάχιστα στην κίνηση και στη μεταβολή του κόσμου που μας περιβάλλει…
Πίνακας : Edouard Manet, “Boy Blowing Bubbles”, 1869