Είμαστε ένας λαός που από τότε που ελευθερωθήκαμε από τους Οθωμανούς δε θέλουμε τίποτε άλλο από το να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε…
Στην αρχή θέλαμε να μοιάσουμε τους Βαυαρούς, μετά τους Γάλλους, έπειτα τους Αμερικανούς και τώρα θέλουμε να μοιάσουμε τους…Γερμανούς.
Σαν να ντρεπόμαστε για τη φυλή μας, για τα χαρακτηριστικά και τη μοναδικότητά της, σαν να απεχθανόμαστε τη φύση μας και να απεκδυόμαστε τα υλικά από τα οποία είμαστε φτιαγμένοι με το πέρασμα των αιώνων.
Σαν να θέλουμε να ξεχάσουμε πως είμαστε ένα ψηφιδωτό πολιτισμών, που αν κάτι το διέκρινε διαχρονικά ήταν η ανθεκτικότητα και η αυθεντικότητά του. Και σήμερα, με έναν απίστευτο αρχοντοχωριατισμό, προσπαθούμε να μεταλλαχθούμε και να γίνουμε “ευρωπαίοι”, για να κάνουμε το κέφι ποιών τελικά ; Πασχίζουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε ισότιμοι με ποιους ; Να γίνουμε…οργανωμένο κράτος, για να ικανοποιήσουμε ποιές επικυρίαρχες αντιλήψεις για την “καλή ζωή” ;
Μίζεροι και φορτωμένοι με βαριά και ασήκωτα κόμπλεξ πορευόμαστε στο μέλλον, όχι με σκοπό να ξαναβρούμε τις αξίες και τα ιδανικά που μας διαμόρφωσαν, όχι με την υπερήφανη αυτονομία μας, αλλά για να φορέσουμε τον άλλο, τον ξένο εαυτό, που μας έπεισαν ότι είναι το διαβατήριο για τη συλλογική επιτυχία…
Πίνακας : Γιάννης Γαΐτης