Ανάγλυφα χέρια. Ιδρωμένα γκρο πλαν. Σκονισμένες μπότες και χάλκινα σπιρούνια. Καμπαρντίνες που ανεμίζουν και αποκαλύπτουν καυτά εξάσφαιρα.
Πώς γίνεται ένα απλοϊκό σενάριο να μετατρέπεται σε μια μοναδική στην ιστορία του κινηματογράφου πινακοθήκη, ένα εκκωφαντικό ρεσιτάλ ανάδειξης των κομπάρσων σε πρωταγωνιστές πρώτης γραμμής ; Γίνεται, όταν τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο τεράστιος Sergio Leone.
Πώς γίνεται ο σκληρός ρεαλισμός του τοπίου και των προσώπων να αναβλύζει τόσο λυρισμό ; Γίνεται, οταν τη μουσική επένδυση υπογράφει ο αξεπέραστος Ennio Moricone.
Και πώς γίνεται ένα γουέστερν (έστω σπαγγέτι) να σε καθηλώνει για τρεις περίπου ώρες, με τα μοναδικά αργόσυρτα πλάνα του, τη βασανιστική αφήγηση και τη σκηνοθετική μαεστρία ενός κορυφαίου δημιουργού ; Γίνεται, όταν διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά ενός αριστουργήματος.
Το “Κάποτε στη Δύση” (1968) έχει το σπάνιο προνόμιο λίγων ταινιών : μπορεί να καυχιέται ότι είναι μια κατηγορία από μόνο του, ένα ανεπανάληπτο σεμινάριο σκηνοθεσίας, μουσικής, φωτογραφίας, μοντάζ, με τη συνδρομή των πρωταγωνιστών του, του Charles Bronson, της Claudia Cardinale, του Jason Robarts και του Henry Fonda…