Όταν ο Οιδίποδας Τύραννος αναλάμβανε με δική του πρωτοβουλία να μάθει την πραγματική του ταυτότητα και να αποκαλύψει ότι ήταν πατροκτόνος και αιμομίκτης, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι χιλιάδες χρόνια αργότερα η έννοια της ατομικής ευθύνης θα έπαιρνε τα χαρακτηριστικά που έχει σήμερα. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι σήμερα ατομική ευθύνη σημαίνει να πράττει κανείς όχι με βάση την πραγματική του βούληση να προσφέρει στον εαυτό του, στους οικείους του και στο κοινωνικό σύνολο, αλλά γιατί του επιβάλλεται ως συμπεριφορά για οτιδήποτε το κράτος, η κυβέρνηση του και οι θεσμοί της κοινωνίας του δεν μπορούν να του εξασφαλίσουν. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, εν μέσω μιας πανδημίας (που δεν έχει ευτυχώς τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή), ο άνθρωπος δεν εκδηλώνει την ατομική ευθύνη του ως εσωτερική ανάγκη και υποχρέωση, αλλά ως μία βίαιη επιβολή ,για να καλύψει την ανικανότητα, την προχειρότητα και την αναλγησία των απανταχού εξουσιαστών του. Το πολιτικά και κοινωνικά ορθό επιβάλλεται με όρους ασάφειας, σύγχυσης και αβελτηρίας, χωρίς κανένα δίχτυ προστασίας για οποιαδήποτε αστοχία. Σήμερα αποδεικνύεται ότι δεν μάθαμε τίποτα ακόμη από το δράμα του Οιδίποδα και ότι ο έλεος και ο φόβος που νιώθουμε για τα παθήματα του, όταν αναλογιζόμαστε τα χτυπήματα της μοίρας, είναι μάλλον τεχνικές για την προσωπική μας απενοχοποίηση. Γιατί ; Γιατί απλώς η ατομική ευθύνη δεν έγινε ακόμη κτήμα και μόνιμο στοιχείο της φύσης και του χαρακτήρα μας, αλλά έχει γίνει ιδεολόγημα που αποδίδεται και προσαρμόζεται σε εμάς αναλόγως των διαθέσεων και των ενοχών της εξουσίας για τις δικές της ευθύνες…