Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των “Αρνητών της Μάσκας” μου έφεραν στο μυαλό τον Αντώνη Σαμαράκη, που έγραφε κάποτε : “Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα”.(από τη συλλογή διηγημάτων “Ζητείται Ελπίς”)
Ο συνειρμός ήταν αναπόφευκτος : ποτέ άλλοτε η μόρφωση και η παιδεία δεν είχαν τόσες δυνατότητες και ευκαιρίες να φωτίσουν τα μυαλά των ανθρώπων, αλλά ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τέτοια συσκότιση ιδεών και απόψεων. Και ποτέ άλλοτε η ενημέρωση των ανθρώπων δεν ήταν τόσο πυκνή και καταιγιστική όσο είναι σήμερα, αλλά και ποτέ άλλοτε η ανοησία, η άγνοια και η αφέλεια των ανθρώπων δεν ήταν τόσο διάχυτες παντού, όσο είναι σήμερα.Λες και ο άνθρωπος δοκιμάζει διαρκώς την τραγική μοίρα του. Παλεύει να ξεφύγει από τον σκοταδισμό και την άγνοια και βυθίζεται στη σκοτεινή άβυσσο του μυαλού του. Πασχίζει να ξεφύγει από τα τέρατα που τον κυνηγούν και βάζει τρικλοποδιές στον ίδιο τον εαυτό του…