Τα χρονικά μεταίχμια προκαλούσαν ανέκαθεν στον άνθρωπο μια γοητεία. Η Ανατολή, το Ηλιοβασίλεμα, τα Μεσάνυχτα, η Ζώνη του Λυκόφωτος, η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, φέρνουν συνήθως μια αμήχανη ανυπομονησία, ορίζουν ένα τέλος και μια συνακόλουθη αρχή, προκαλούν δυσθυμία ή χαρά και ανακούφιση, ασκούν μια πίεση για λήψη σημαντικών αποφάσεων, χαράσσουν νέα πορεία, απλώνουν μπροστά μας το χαρτί των νέων υποσχέσεων.
Ίσως γιατί ο άνθρωπος έχει μια έμφυτη ανάγκη να σταματά την ξέφρενη πορεία των άτακτων αλλαγών και των γεγονότων μέσα του και να θέτει εκ νέου όρια και στόχους.
Ίσως γιατί με την αυθυποβολή σε μια στιγμιαία λάμψη αυτοπεποίθησης πιστεύει ότι μπορεί για λίγο να γίνει κυρίαρχος της μοίρας του.
Ίσως πάλι γιατί νομίζει ότι θα ελέγξει την ακόρεστη επιθυμία του να πιστέψει προς στιγμήν ότι μπορεί μέσα σε οριακά χρονικά χάσματα να αλλάξει τη ρότα της ζωής του, να ρυθμίσει- έστω προς το παρόν- τους λογαριασμούς του με τα αδιέξοδα και τις αγωνίες του…