Έξω από γνωστή αλυσίδα με είδη τροφίμων και ποτών δεκάδες παιδιά ηλικίας 15-16 ετών αγκαλιάζονται, φιλιούνται, κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο, συζητούν, γελούν και περνούν ανέμελα την ώρα τους χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, χωρίς να τηρούν ούτε κατά διάνοιά τις προτεινόμενες αποστάσεις. Παιδιά μέσα στην νεανική παραζάλη της ανεμελιάς και της αδιαφορίας για τα προβλήματα των μεγάλων, παιδιά που δεν βιάζονται να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της δύσκολης ζωής που τα περιμένει.
Γιατί να το κάνουν άλλωστε ; Οι φωνές των μεγάλων είναι κάτι ακατανόητες φράσεις, κάτι επαναλαμβανόμενοι άναρθροι ήχοι, κάποιες ασυνάρτητες κραυγές, κάποια αλαλάζοντα κύμβαλα. Τα παιδιά αυτά ζουν στην κυριολεξία στον δικό τους κόσμο αποκλεισμένα από τον κόσμο που οι μεγαλύτεροι ετοιμάζουν για αυτά, χωρίς να τα ρωτήσουν, χωρίς να αφουγκράζονται τις ανάγκες και τις ανησυχίες τους. Χαίρονται την εφήμερη ξενοιασιά τους με πλήρη άγνοια κινδύνου- και ως ένα βαθμό καλά κάνουν.
Εξάλλου, είναι πολύ δύσκολο να πειστούν να μας ακούσουν, όταν όλα όσα τους υποσχεθήκαμε, όλα όσα τους τάξαμε, αποδείχτηκαν φούσκες και τερατώδη ψέματα. Μια γενιά μεγαλώνει με άγνοια κινδύνου, με αδιαφορία για πανδημίες και άλλα δεινά, με αναισθησία μπροστά στις αβεβαιότητες του μέλλοντος, με απροθυμία να ακολουθήσει τις κούφιες συμβουλές των μεγάλων, κυρίως όταν οι μεγάλοι την καλεί να είναι σύμμαχος στην αντιμετώπιση μιας πανδημίας, την ίδια στιγμή που απεργάζονται τις “επιδημίες” της ανεργίας, της περιβαλλοντικής καταστροφής και του ζοφερού μέλλοντος που τόσο ανεύθυνα οι ίδιοι προετοιμάζουν…