Είμαστε σαθρά οικοδομήματα διάστικτα από ρωγμές.
Με την πρώτη καταιγίδα σκεβρώνουμε από την υγρασία και με το φύσημα του αέρα ζαρώνουμε από φόβο ακούγοντας το ανατριχιαστικό τραγούδι του ανάμεσα στις πλίνθινες σχισμές. Οι γύψινες σανίδες μουρμουρίζουν σε κάθε βήμα. Απέχουμε μόλις μια μικρή σεισμική δόνηση από την κατάρρευση.
Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουμε να σοβαντίζουμε τους τοίχους μας, να βάφουμε τις πόρτες και τα παράθυρα, να ασπρίζουμε τις αυλές και τα πεζούλια μας.
Έτοιμοι να υποδεχτούμε επισκέπτες, καλεσμένους και ακάλεστους περαστικούς, να τους κεράσουμε ό,τι έχουμε και αν δεν έχουμε να τους το πούμε.
Σαν να θέλουμε να δώσουμε παράταση σε μια γιορτή στα ετοιμόρροπα από κάθε γύρισμα της τύχης διαμερίσματα.
Τι άλλο καλύτερο θα μπορούσαμε να κάνουμε ;
Πίνακας : Marc Chagall, “The Blue House”, 1917