Είμαστε παγιδευμένοι στον χώρο και στον χρόνο. Αυτό είναι το θέατρο, η σκηνή, όπου καλούμαστε να παίξουμε το ρόλο μας, και μάλιστα ορισμένης διάρκειας, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Μπορούμε να παρατείνουμε για λίγο την παράσταση ή να τη διακόψουμε απότομα για λόγους απρόβλεπτους ή ανεξήγητους, μπορεί ακόμη να αλλάξουμε τα σκηνικά, τα κοστούμια και τους συμπρωταγωνιστές μας ή να επιλέξουμε μακρόσυρτους μονόλογους στο ρεπερτόριό μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε καλοί, τόσο στην κωμωδία, όσο και στην τραγωδία, να ερμηνεύουμε τα εναλλασσόμενα δράματα με συνέπεια, πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση. Η επιτυχία μας δε θα φανεί στο χειροκρότημα : δε θα μάθουμε ποτέ πόσο καλοί ήμασταν, αν καταφέραμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του ρόλου μας, από τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη τα δυνατά ή αδύναμα χειροκροτήματα. Στο τέλος της παράστασης θα πρέπει να μπορούμε να πούμε : “τόσα μπορούσα, τόσα έκανα. Τόσα στόχευσα, τόσα πέτυχα. Τόσα θέλησα, τόσα απέκτησα. Τα υπόλοιπα ας τα κρίνουν οι άλλοι. Στο κάτω- κάτω ποτέ δε θα καταλάβουν πόσο υπέφερα, πόσο κουράστηκα και πόσο πόνεσα. Έχουν κι εκείνοι τις δικές τους έγνοιες, το δικό τους απολογισμό να κάνουν…”
Πίνακας : Pablo Picasso, “An actor”, 1904