Ήμουν πολύ μικρός, όταν παρακολούθησα το πρώτο μουντιάλ που μεταδόθηκε σε απευθείας μετάδοση το 1978. Εξαιτίας του μεγάλου σεισμού στη Θεσσαλονίκη, παρακολουθούσαμε τους αγώνες (οι περισσότεροι μεταδίδονταν μετά τα μεσάνυκτα λόγω της διαφοράς ώρας) μαζεμένοι στις αυλές των σπιτιών από το φόβο του σεισμού και κοιμόμασταν τα ξημερώματα. Τότε ήταν που με στοίχειωσε η “χαίτη” του Μάριο Κέμπες, η ταχύτητα του Οσβάλντο Αρντίλες και η απαράμιλλη τεχνική του Ντανιέλ Πασαρέλα. Όταν αργότερα τα ηνία ανέλαβε ο τεράστιος Ντιέγκο Μαραντόνα, η Αργεντινή έγινε η δεύτερη ομάδα μου σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Θαυμάζω το μπρίο αυτού του μακρινού λαού και το πάθος του, παρά τις κακουχίες και τις δυσκολίες που περνά ακόμη εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Αλλά θα είμαι και πάλι ευτυχισμένος την Κυριακή το βράδυ, όταν ο Λιονέλ Μέσι, δηλαδή ο κατά τεκμήριο και με διαφορά κορυφαίος σήμερα ποδοσφαιριστής του πλανήτη, σηκώσει και πάλι το βαρύτιμο τρόπαιο. Θα με κάνει να θυμηθώ ξανά τους παιδικούς φίλους μου, τα ξαδέρφια μου, τους θείους και τους παππούδες μου, που τότε, το μακρινό ’78, πετούσαμε τις ιδρωμένες από την αγωνία φανέλες μας στο σκοτεινό ουρανό κραυγάζοντας : VAMOS ARGENTINA !