Είναι πραγματικά αδιανόητη η αυτοκτονική τάση ορισμένων ανθρώπων, που ακόμη και την ελάχιστη στιγμή, κατά την οποία η ζωή τους κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή, αρνούνται να κάνουν το αυτονόητο : να αποδεχτούν την ιατρική φροντίδα ή να εμβολιαστούν, αναλαμβάνοντας το μηδαμινό ρίσκο να έχει η πράξη τους αυτή οποιαδήποτε ανεπαίσθητη παρενέργεια στο μέλλον σε σύγκριση με το ανεπανάληπτο γεγονός του θανάτου. Με τον κίνδυνο και την υποψία να φανώ αφελής και αδαής, πίσω από αυτή την άρνηση κρύβεται, νομίζω, μια ενόρμηση θανάτου (ο ψυχαναλυτικός όρος ανήκει στον Freud), μια ενστικτώδης ψυχοσωματική επιθυμία για τον θάνατο. Μάλιστα, ο σλοβένος φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ (γενν. 1949) σημειώνει πως η ενόρμηση του θανάτου είναι το πραγματικό Κακό, είναι αυτό που μας οδηγεί να πράξουμε ενάντια στα συμφέροντά μας. Η ενόρμηση θανάτου συνιστά μια τάση αυτό- υπονόμευσης. Η ενόρμηση θανάτου οδηγεί το υποκείμενο σε μια συμπεριφορά αυτόνομη, που δεν δεσμεύεται από το περιβάλλον.Από αυτήν την προοπτική τί άλλο κάνουν οι φανατισμένοι αρνητές της πανδημίας και των μέσων που προσφέρει η σύγχρονη ιατρική για την αντιμετώπισή της, εκτός από μια ακροβασία βαριάς νόσησης ή και θανάτου ; Νομίζουν ότι κάνουν μια “ηρωική” πράξη, που έχει τις διαστάσεις του μαρτυρικού θανάτου, στο όνομα της αντίστασής τους σε οτιδήποτε θεωρούν ότι αντίκειται και αντιμάχεται την αυτονομία τους. Αν μη τι άλλο όμως, δεν υπηρετούν ηθικές αξίες, γιατί αυτές απαιτούν κοινωνική συνείδηση, αλλά θέτουν σε κίνδυνο το κοινωνικό περιβάλλον τους με τη δικαιολογία- χωρίς να το γνωρίζουν- μιας ενόρμησης, μιας ενστικτώδους ψυχοσωματικής τάσης για θυσία. Μιας τάσης άκρως επικίνδυνης για όλους…
Πίνακας : Rene Magritte, “The Blank Page”, 1967