Τον Μάρτιο του 843 η Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης επικύρωσε τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, έδωσε οριστικό τέλος στην εικονομαχία και καθιέρωσε την εικονολατρία ως νόμιμη εκδήλωση πίστης με τον όρο ότι το προσκύνημα αφορά το πρόσωπο που εικονίζεται και δεν αποτίνει φόρο τιμής στο υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο.
Έκτοτε ο πιστός ασπάζεται νοερά το ιερό πρόσωπο και όχι το ξύλο ή το γυαλί της εικόνας.
Ποιο το νόημα συνεπώς να θέλει κάποιος σήμερα, εν μέσω καλπάζουσας πανδημίας να φιλά το τζάμι της εικόνας χωρίς μάσκα, αφού έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να φιλήσει το ίδιο, το αληθινό πρόσωπο του Αγίου που ασπάζεται ;
Ποιος ο λόγος να γίνεται αυτή η τεράστια διασπορά του ιού, όταν το προσκύνημα έτσι και αλλιώς δεν είναι προς την ύλη, αλλά προς το πρόσωπο που εικονίζει ;
Ποιος ο λόγος της επαφής των χειλέων με το υλικό μέρος της εικόνας, όταν αυτό δεν υποκαθιστά το ιερό πρόσωπο της εικόνας ;
Δεν αρκεί άραγε μια ανέπαφη γονυκλισία μπροστά στην εικόνα ή έστω ένα κατανυκτικό νεύμα στη θέαση του προσώπου που εικονίζεται ;
Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και αναπάντητα από τους χιλιάδες αφελείς πιστούς που με ευθύνη των ιερέων, θα έπρεπε να διδάσκονται το νόημα του προσκυνήματος, ώστε να μην γίνονται από αμάθεια και υπερβάλλοντα ζήλο υπερμεταδότες του φονικού ιού και να μην θέτουν και πάλι σε κίνδυνο την ηρεμία της κοινωνίας και την εύρυθμη λειτουργία της.
Αμαρτία δεν είναι η γνώση και η ορθή πίστη, αμαρτία είναι η ασυνείδητη κοινωνική συμπεριφορά.
Αυτά.