Το ζητούμενο δεν είναι η ατομική και συλλογική ευτυχία, αλλά το πώς θα γίνουμε άξιοι της ευτυχίας, έλεγε ο Immanuel Kant (“Κριτική του Πρακτικού Λόγου”, Κεφ. 5, σελ. 130).
Με άλλα λόγια, το ζητούμενο σήμερα δεν είναι πώς θα ζήσουμε καλά (άλλωστε, αυτό μπορούμε να το πετύχουμε και με παράνομα ή ανήθικα μέσα), αλλά πώς θα μπορέσουμε να δώσουμε τέτοιο νόημα στη ζωή μας, ώστε να είμαστε άξιοι για την ευκαιρία που έχουμε να τη ζήσουμε.
Για να το πετύχουμε αυτό δεν πρέπει να πράττουμε και να ενεργούμε με βάση τι κάνουν οι άλλοι, περιπτωσιολογικά, αλλά τι πρέπει να κάνουμε μια δεδομένη στιγμή με βάση τον ηθικό νόμο (τη σωστή κατά τη γνώμη μας συμπεριφορά), που έχουμε επιλέξει ελεύθερα και θέλουμε να ισχύει απολύτως και απαρέγκλιτα για όλους τους ανθρώπους, να έχει καθολική ισχύ. Αν κρίνω, για παράδειγμα, ότι η μάσκα προστατεύει από την πανδημία και πρέπει να τη φορώ πάντα σε δημόσιους χώρους, δεν πρέπει να με ενδιαφέρει αν οι άλλοι δεν τη φορούν. Με την ίδια λογική που, αν κρίνω ότι η κλοπή είναι πράξη παράνομη και ανήθικη, δεν πρέπει να με ενδιαφέρει αν άλλοι κλέβουν. Εγώ οφείλω να θέλω να ισχύει ο νόμος μου για όλους ανεξαιρέτως. Η λογική μου (ο Λόγος) μού υπαγορεύει τι πρέπει να κάνω και όχι τι μπορώ να κάνω…