Η επικείμενη απαγόρευση των πανηγυριών ανά την Ελλάδα είναι ένα σοβαρό πλήγμα στην κοινωνική συνοχή των Ελλήνων. Τα πανηγύρια δεν αποτελούν απλώς μια ευκαιρία ξεκούρασης, μια αναγέννηση του πνεύματος και μια διασκέδαση, με την οποία συνυπάρχει η αλληλεγγύη και η αποδυνάμωση των εντάσεων και των διαφορών. Με τη συνάθροιση σε υπαίθριους χώρους, αγκαλιά με τη φύση και με κυκλωτικούς κατά βάση χορούς αμβλύνουν τις κοινωνικές και πολιτικές διαφορές μας, εξισώνουν και επικυρώνουν την κοινή προέλευση και την κοινή μοίρα μας, αδελφοποιούν, έστω και προσωρινά. Δεν είναι απλώς ο χρόνος μετάβασης από το παρελθόν στο μέλλον, ούτε ο χρόνος, κατά τον οποίο συντηρείται η εθιμική παράδοση. Κυρίως είναι ο χρόνος του “παρόντος”, στη διάρκεια του οποίου οι συμμετέχοντες έρχονται αντιμέτωποι με ποικίλα ερωτήματα : για το νόημα της ζωής, για τον θάνατο, τη σχέση τους με το θεϊκό στοιχείο, τη θέση τους στον κόσμο και τη σχέση τους με τον “άλλον”. Δυστυχώς, λόγω της επιδημικής κρίσης θα πρέπει μάλλον να στερηθούμε την πιο πολύχρωμη διέξοδο από την καθημερινότητα, την πιο ευφάνταστη ανανέωση των δεσμών μας. Ας ευχηθούμε μόνο, αυτή η αναγκαία αναστολή να μη διευρύνει περαιτέρω τον αυξανόμενο τα τελευταία χρόνια ατομικισμό μας και να μη συρρικνώσει ακόμη περισσότερο την ανάγκη μας για κοινωνική συναναστροφή…