Είμαστε καταδικασμένοι να βαδίζουμε μπροστά. Οι μέρες που περνούν είναι oi δροσοσταλίδες που εξατμίζονται από το πρώτο φως του ήλιου. Είναι τα σκαλοπάτια που γκρεμίζονται στην άβυσσο των περασμένων, έπειτα από κάθε πάτημα. Είναι τα σπασμένα κομμάτια βράχου που πέφτουν πίσω μας, καθώς αναρριχόμαστε στον προσωπικό μας Γολγοθά. Κάθε μετέωρο βήμα μας, κάθε πατημασιά στο δρόμο που έχουμε επιλέξει, φορτώνει πάνω μας το χρέος να διευρύνουμε το μονοπάτι της ζωής, να φτάσουμε ως το απρόσμενο και αδιόρατο τέλος…