Η μόνη έπαρση που ίσως δικαιολογείται, είναι η έπαρση των ερωτευμένων : η πεποίθησή τους ότι ο έρωτάς τους στερεοποιήθηκε, ότι απέκτησε τη μόνιμη και αδιαπέραστη πανοπλία του, ότι τοποθετήθηκε σε μια άθραυστη κορνίζα και θα παραμείνει έτσι για πάντα. Είναι η πιο συγκινητική αυταπάτη που μπορεί να ζήσει κανείς και ταυτόχρονα η πιο θορυβώδης διακήρυξη και επίδειξη της μόνης δικαιολογημένης -έστω και προσωρινής- αλαζονείας του…
Πίνακας : Gustave Courbet, “The Happy Lovers”, 1844