Ο Μαρσύας ήταν, σύμφωνα με το μύθο, σάτυρος από τη Φρυγία.Θεωρώντας τον εαυτό του δεξιοτέχνη του αυλού, προκάλεσε τον θεό Απόλλωνα σε μουσικό αγώνα βάζοντας στοίχημα την ίδια τη ζωή του. Στον αγώνα αυτό κριτές ήταν οι Μούσες και ο Μίδας, οι οποίοι ανέδειξαν νικητή τον θεό. Ο Μαρσύας στη συνέχεια, αφού πρώτα κρεμάστηκε, γδάρθηκε ζωντανός από έναν Σκύθη σκλάβο ως τιμωρία για την ύβρη που διέπραξε προκαλώντας τον θεό Απόλλωνα.
Έτσι πλήρωσε ο σάτυρος Μαρσύας την ύβρη του. Κι έτσι ο αρχαίος μύθος διασώθηκε, για να μας υπενθυμίζει ότι η μέγιστη τιμωρία περιμένει εκείνον που υπερβαίνει τα όριά του, που φτάνει στην ύβρη. Ότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ανώτερος από την ίδια τηντέχνη ή την επιστήμη που υπηρετεί, κανείς δεν μπορεί να υπερκεράσει τα όρια της ίδιας της ζωής του.
Και τότε, γιατί άραγε ξοδευόμαστε σε έναν αγώνα άγονο να υπερβούμε τη φύση μας ; Γιατί άραγε παλεύουμε να νικήσουμε όλα όσα μας πνίγουν και γελοιοποιούν την αφθαρσία μας ;
Η απάντηση ίσως βρίσκεται στην ίδια την ανθρώπινη φύση μας. Στον ορμέμφυτο αγώνα μας να δικαιώσουμε την αξία μας, προσπαθώντας αδιάκοπα να αποδείξουμε ότι ο «περιορισμός» μας στα στενά μέτρα του υπαρκτού κόσμου είναι αδύνατος.
Κι ενώ κάθε φορά που τα υπερβαίνουμε, έρχεται η «θεϊκή» ταπείνωση, αυτή ακριβώς η επανασύνταξη δικαιολογεί την τιμή να λεγόμαστε άνθρωποι…
Πίνακας : Tiziano , Το γδάρσιμο του Μαρσύα, 1570-1576
Ο πλανήτης όλος θα ήταν διαφορετικός αν μπορούσε ο άνθρωπος να δεχτεί την ασημαντότητά του.
Πόσο δίκιο έχεις, Μαρία μου !