Η σφαγή των Ποντίων (1916-1923) από τους Νεότουρκους ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά τον προηγούμενο αιώνα. Παρόλο που ο ό όρος “γενοκτονία” έχει αναμφισβήτητη διπλωματική και διαπραγματευτική ισχύ στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων, εμένα ποσώς με ενδιαφέρει η διαφορά του από τον όρο “εθνοκάθαρση”.
Η Ιστορία έχει καταγράψει την οργανωμένη προσπάθεια- όχι βέβαια με τον “επιστημονικό” τρόπο των ναζί κατά των Εβραίων, μάλλον γιατί οι Νεότουρκοι δεν έιχαν τα ανάλογα μέσα, αλλά σίγουρα με τον πιο συστηματικό και απάνθρωπο τρόπο- μιας ολόκληρης εθνοτικής ομάδας. Αυτό και μόνον αρκεί, ώστε να είμαστε προσεκτικοί και κυρίως να δείχνουμε σεβασμό στις 353.000 Ποντίους που εξολοθρεύτηκαν την περίοδο εκείνη, στις εκατοντάδες χιλιάδες που εκτοπίστηκαν από τις πατρογονικές εστίες τους και στα εκατομμύρια εκείνων που φέρουν ακόμη τα τραύματα που δημιούργησαν ο αφανισμός και τα βασανιστηρία των προγόνων τους.
Η ανακίνηση του θέματος, αν και εξυπηρετεί καθαρά επικοινωνιακούς σκοπούς, ένθεν κακείθεν, αποτελεί από μόνη της όνειδος και προσβολή της μνήμης και της ιστορίας των εκατομμυρίων Ποντίων απανταχού της γης.
Οι νεκροί δεν ησυχάζουν, αν δεν τους αφήσουν οι ζωντανοί στην ησυχία τους. Ενίοτε “επιστρέφουν” και τιμωρούν με το δικό τους φρικτό τρόπο τους υβριστές και τους συκοφάντες τους. Αυτό μας δίδαξαν οι αρχαίοι πρόγονοι.
Η όποια αναφορά στον αφανισμό των Ποντίων και στις φρικαλεότητες που βίωσαν όσοι επέζησαν, αν δε γίνεται με τον απαιτούμενο σεβασμό, αποτελεί ύβρι, που αργά ή γρήγορα θα επιφέρει την αναμενόμενη νέμεσι (τη θεία δίκη) και την επακόλουθη τίσι (την τιμωρία του υβριστή). Αυτή είναι η μόνη βεβαιότητα…