Η πλήρης εγκατάλειψη στη φθορά και στην καταστροφή των ολυμπιακών εγκαταστάσεων που φιλοξένησαν τους “καλύτερους” και “λαμπρότερους” Ολυμπιακούς Αγώνες, του 2004 στην Αθήνα, φανερώνει τη γενικότερη αντίληψη που μας διακρίνει ακόμη και για τα πιο σοβαρά ζητήματα. Όσο διαρκούσε το πανηγύρι, φουσκώναμε σαν παγώνια από…εθνική υπερηφάνια, φορούσαμε μπλουζάκια με το σήμα και τα χρώματα της Ελλάδας και κυκλοφορούσαμε παντού με τον αέρα των κατοίκων μιας χώρας σε απόλυτη ευμάρεια και ευδαιμονία. Κάποιοι λίγοι, από τότε ακόμη, που τολμούσαμε να εκφράσουμε τις αντιρρήσεις μας για το…εγχείρημα των μεαγλοεργολάβων και να στηλιτεύσουμε την υποκριτική, ψέυτικη και χαζοχαρούμενη ευτυχία των νεοελλήνων, λοιδορούμασταν και θεωρούμασταν…κομπλεξικοί, μίζεροι και ανθέλληνες (!) Το πανηγύρι όμως τέλειωσε, τα παραμυθένια σκηνικά ενός σόου που ικανοποιούσε πρόσκαιρα την υπερτροφική απληστία και επιδειξιομανία μας αφέθηκαν να σαπίσουν και σιγά-σιγά ξεχάσαμε τις φιέστες και την εθνική υπερηφάνια που ξεχείλιζε, για να στραφούμε και πάλι στο μικρόκοσμο και στα προβλήματά μας. Ποιος άραγε θα ενδιαφερόταν για τα Ολυμπιακά Ακίνητα, τα γήπεδα και τις εγκαταστάσεις που θα έμεναν κληρονομιά στις νεότερες γενιές και θα έθεταν τις βάσεις για την ανάπτυξη του ελληνικού αθλητισμού ; Τί κι αν άλλες πόλεις που διοργάνωσαν Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως η Βαρκελώνη ή το Σίδνεϊ ανάπλασαν ένα μεγάλο μέρος των πολεοδομικών συγκροτημάτων τους ; Εδώ το πάρτι αφορούσε λίγους. Εμείς κληθήκαμε να πάρουμε μια γεύση μόνο κι έπειτα ξεχάσαμε τη χλιδή και τη φωταψία των ημερών εκείνων σαν να ήταν ένα σύντομο πυροτέχνημα. Ως μοιραίοι και συνάμα ανόητοι αυτόχειρες που είναι ανίκανοι να διακρίνουν τη σωτηρία τους, βαδίσαμε πάνω στην αστείρευτη αλαζονεία μας, αναζητώντας άλλα…πανηγύρια και άλλες χλιδάτες γιορτές να χορτάσουν έστω για λίγο την ακόρεστη ελαφρότητά μας…