Η πραγματικότητα είναι αγαθή και τέλεια, έλεγε ο Πλωτίνος (Εννεάδες, Ι 8.7). Και το κακό εμφανίζεται, όταν κάτι αποτυγχάνει να μετέχει στην πραγματικότητα και αδυνατεί να μετέχει σε αυτή την τελειότητα. Το κακό αποκτά τον έλεγχο πάνω στον άνθρωπο, αντίθετα προς την καλή του θέληση και ενισχύεται ή παραμερίζεται από τις άλλες αρχές, που είναι σύμφυτες με αυτόν, τον λόγο, τη γνώση, την αλήθεια.
Έτσι εξηγούσε την ύπαρξη του κακού στον κόσμο ο σπουδαίος νεοπλατωνικός φιλόσοφος (204-270 μ.Χ.).
Μόνον η λογική, η γνώση και η αλήθεια μας απαλλάσσουν από την επιρροή του κακού. Μόνον η διαρκής απόλαυση των τριών αυτών αρχών μας εξασφαλίζει τη συμμετοχή στην τελειότητα του κόσμου που μας περιβάλλει και μας χαρίζει το μερίδιο που μας αναλογεί στην εφήμερη ζωή μας. Η αποφυγή του κακού και η συμμετοχή στην τελειότητα του κόσμου είναι το χρέος μας και η συνεισφορά μας στην ευκαιρία που μας δόθηκε να τον απολαύσουμε…