“Ο λαός οφείλει να μάχεται για τον νόμο, όπως για τα τείχη του” (μάχεσθαι χρή τον δήμον υπέρ του νόμου όκωσπερ τείχεος, απ. Β44), διακήρυττε ο Ηράκλειτος 544-484 π.Χ. περ.)
Να μάχεται δηλαδή, όχι μόνο για να υπερασπίζεται τα ατομικά “τείχη” του (το σπίτι του, την οικογένειά του), και τα “τείχη” της πατρίδας του (τα σύνορα, τα εδάφη της), αλλά να μάχεται και για τους νόμους που συγκρατούν τη συνοχή της κοινωνίας του, τη δικαιοσύνη που συνεπάγεται την κοινωνική αρμονία.
Αντίθετα, σήμερα εχθρός θεωρείται μόνον ο εξωτερικός που απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας και όχι ο εσωτερικός που καταλύει το Σύνταγμα και τους νόμους, που κυβερνά με ασυδοσία, αλαζονεία και καθεστωτική λογική.
Και ενώ, όπως έλεγε άλλου ο Εφέσιος, ο λόγος (ο κοσμικός νόμος) είναι η κοινή περιουσία όλων των ανθρώπων, δεν τον χρησιμοποιούν όλοι (απ. Β2), και η πολιτεία δεν λειτουργεί σύμφωνα με τον λόγο (τη λογική). Αν συνέβαινε αυτό, τότε δεν θα απαιτούνταν η λαϊκή οργή για την αποπομπή των φαύλων, γιατί απλώς δεν θα κυβερνούσαν φαύλοι…
Πίνακας : Rene Magritte, “The Cry of the Heart” (Le Cri du Coeur), 1960