Κακή είναι κάθε ανθρώπινη πράξη – λεκτική ή σωματική- που πλήττει τη ζωή, το σώμα , το πνεύμα ,την ψυχή ενός ατόμου ή μιας συλλογικότητας και ορίζεται από τον πόνο και την οδύνη που προκαλεί στον υφιστάμενο ή στους υφιστάμενους το πλήγμα. (βλέπε και Natalie Ζaltzman, “Το πνεύμα του κακού”, εκδ. Νησίδες, 2018)
Συνεπώς, κάθε πράξη που προκαλεί σωματικό ή ψυχικό πόνο και δυσάρεστα συναισθήματα ή προσβολή της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας του “θύματος” είναι εντελώς απαράδεκτη και καταδικαστέα. Προσοχή όμως ! Τα όρια της ευπρέπειας και της ενόχλησης ή παρενόχλησης τίθενται από αυτόν που δέχεται την κακή συμπεριφορά και όχι από τον φορέα του κακού. Ο επίδοξος ενεργητής του κακού οφείλει να μην υπερβαίνει τα όρια, τα οποία θέτει το θύμα του και όχι ο ίδιος, και να περιορίζει αμέσως τη δράση του στα όρια αυτά. Η βία, (σωματική και ψυχολογική) ο εκβιασμός και ο πάσης φύσεως βιασμός είναι απεχθής, απαράδεκτος, αποτρόπαιος και καταδικαστέος, ιδιαίτερα όταν ο θύτης κάνει χρήση της πάσης φύσεως και μορφής εξουσίας του.Ωστόσο, ζούμε και στην εποχή της σύγχυσης και της “ανθρωποφαγίας”, και δεν είναι δυνατόν να ενοχοποιείται κάθε φιλοφρόνηση και κάθε καλοπροαίρετο σχόλιο για την εξωτερική εμφάνιση ή τον χαρακτήρα, όταν αυτά γίνονται με ευγένεια και είναι αποτέλεσμα ειλικρινούς θαυμασμού και άδολης “κολακείας”. Ήδη οι ανθρώπινες σχέσεις πλήττονται από την “πολιτικά ορθή” ψυχρότητα και την ψυχική και σωματική αποστασιοποίηση. Αν φτάσουμε στο σημείο να ενοχοποιείται και να παρεξηγείται κάθε ευγενική και στα όρια της ευπρέπειας εκδήλωση θαυμασμού, τότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ επικίνδυνα. Η αποστείρωση των συναισθημάτων και η περιστολή της έκφρασης του θαυμασμού από τον φόβο της παρεξήγησης και της επικείμενης “τιμωρίας” θα επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα στις ήδη ψυχρές και ποικιλότροπα ενοχοποιημένες ανθρώπινες σχέσεις…
Πίνακας : Rene Magritte, “The victory”, 1939