Σύνταξη και Ορθογραφία

από τον Θανάση Γκόλιαρα

Το παρακάτω κείμενο είναι ένας μικρός οδηγός σχετικά με τη σωστή ορθογραφία και την ορθότερη χρήση του Συντακτικού, ώστε τα κείμενα που γράφονται να είναι, από κάθε άποψη, άρτια. Οι παρακάτω συμβουλές κάνουν τον αναγνώστη τους να γίνει λογοτεχνίτης (ίσως, αν ο ίδιος ενδιαφερθεί περισσότερο, και λογοτέχνης). Αυτό δε σημαίνει ότι ο “κειμενογράφος” είναι (ή θέλει να ονομάζεται) ο ίδιος λογοτέχνης.

Το κείμενο αποτελείται από δυο μεγάλα τμήματα:
α) ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ-ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΩΣΤΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ,
β) ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΩΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ.

Στο τέλος υπάρχουν η “ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ” που χρησιμοποιήθηκε και ένας ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΧΡΗΣΙΜΩΝ ΛΕΞΙΚΩΝ, τα οποία πρέπει να έχει κάθε “λογοτεχνίτης” άνθρωπος που γράφει κείμενα.

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ-ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΩΣΤΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ

Στο τμήμα αυτό περιέχονται συμβουλές-οδηγίες, κανόνες και παραδείγματα για οτιδήποτε αφορά τα εξωτερικά στοιχεία ενός κείμενου -ας ονομάσουμε έτσι τη στίξη, τον τονισμό, την ορθογραφία, την κλίση μιας λέξης.

Πριν τις οδηγίες καλό είναι να γίνει μια μικρή εισαγωγή -επανάληψη, ουσιαστικά- σε μερικές βασικές έννοιες, οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν παρακάτω:

1. Οι λέξεις χωρίζονται σε συλλαβές (Συλλαβή λέγεται κάθε τμήμα μιας λέξης, που αποτελείται από ένα ή περισσότερα σύμφωνα* με ένα φωνήεν* ή δίφθογγο***, ή αποτελείται από ένα μόνο φωνήεν** ή δίφθογγο***.).
*Σύμφωνο ονομάζεται η φωνή -φθόγγος- που δεν μπορεί να σχηματίσει μόνο του συλλαβή και πηγαίνει ΠΑΝΤΑ μαζί με φωνήεν**.
**Φωνήεν είναι ο φθόγγος που μπορεί να σχηματίσει μόνο του συλλαβή.
***Δίφθογγος καλούνται δυο φωνήεντα που προφέρονται μαζί και αποτελούν μια ξεχωριστή συλλαβή.

2. Οι λέξεις χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες ως προς το πλήθος των συλλαβών που έχουν. Έτσι αν μια λέξη αποτελείται από:

α) μια μόνο συλλαβή, ονομάζεται ΜΟΝΟΣΥΛΛΑΒΗ,
β) δυο συλλαβές, λέγεται ΔΙΣΥΛΛΑΒΗ,
γ) τρεις συλλαβές, καλείται ΤΡΙΣΥΛΛΑΒΗ,
δ) τέσσερις ή περισσότερες συλλαβές, ονοματίζεται ως ΠΟΛΥΣΥΛΛΑΒΗ.

3. Η τελευταία συλλαβή της λέξης λέγεται ΛΗΓΟΥΣΑ. Η δεύτερη συλλαβή της λέξης από το τέλος -η προτελευταία συλλαβή, δηλαδή- ονομάζεται ΠΑΡΑΛΗΓΟΥΣΑ. Η τρίτη συλλαβή της λέξης από το τέλος -η πριν από την παραλήγουσα συλλαβή, δηλαδή- καλείται ΠΡΟΠΑΡΑΛΗΓΟΥΣΑ. Η πρώτη συλλαβή της λέξης ονομάζεται ΑΡΧΙΚΗ.

3α. Εξαιτίας του μονοτονικού συστήματος και της οξείας, που χρησιμοποιείται σε αυτό ως τονικό σημάδι, η ΛΗΓΟΥΣΑ συλλαβή λέγεται και ΟΞΥΤΟΝΗ συλλαβή, η ΠΑΡΑΛΗΓΟΥΣΑ συλλαβή ονομάζεται και ΠΑΡΟΞΥΤΟΝΗ συλλαβή και η ΠΡΟΠΑΡΑΛΗΓΟΥΣΑ συλλαβή ονοματίζεται και ως ΠΡΟΠΑΡΟΞΥΤΟΝΗ συλλαβή.].

ΤΟΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Από το Μάιο του 1982, με προεδρικό διάταγμα, καθιερώθηκε το γνωστό σε όλους πλέον ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΡΑΦΗΣ. Σύμφωνα με αυτό καταργούνται τα δυο πνεύματα (ψιλή και δασεία, όσοι δεν το θυμούνται) και οι δυο από τους τρεις ΕΠΙΣΗΜΟΥΣ τόνους [στην πραγματικότητα χρησιμοποιούνταν μόνο δυο (περισπωμένη και βαρεία λέγονταν οι τόνοι που καταργήθηκαν)]. Έτσι το μόνο τονικό σημάδι παραμένει η ΟΞΕΙΑ. Όμως, δυστυχώς, παρ’ όλο το μεγάλο χρονικό διάστημα που πέρασε από τότε, πολλοί δε χρησιμοποιούν σωστά ή δε χρησιμοποιούν καθόλου την οξεία. Παρακάτω υπάρχουν οδηγίες για τη σωστή χρήση της.

Σε κάθε λέξη που έχει δυο ή περισσότερες συλλαβές υπάρχει μια συλλαβή που προφέρεται πιο δυνατά από τις άλλες. Πάνω από φωνήεν της συλλαβής που τονίζεται βάζουμε ένα σημάδι, που λέγεται ΤΟΝΟΣ. Καμιά λέξη δεν τονίζεται πιο πάνω από την προπαραλήγουσα. Σε μια λέξη που κλίνεται ο τόνος δε μένει πάντα στην ίδια συλλαβή. Ως τονικό σημάδι χρησιμοποιείται η οξεία.

1. Οξεία παίρνει η λέξη που έχει δυο ή περισσότερες συλλαβές. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση που η λέξη παρουσιάζεται ως μονοσύλλαβη ύστερα από έκλιθη ή αποκοπή (για την ερμηνεία τους δείτε παρακάτω), όχι όμως και όταν έχει χάσει το τονισμένο φωνήεν από αφαίρεση (για την ερμηνεία της λέξης δείτε παρακάτω).

• -έκθλιψη: λίγ’ απ’ όλα, ούτ’ εγώ, είν’ εκείνος,
  -αποκοπή: φέρ’ το, στείλ’ το, δώσ’ τα.

1. Παίρνουν τονικό σημάδι λέξεις που παρουσιάζονται ως μονοσύλλαβες ύστερα από:

2. Ένας ρηματικός τύπος που έμεινε άτονος από αφαίρεση δεν ανεβάζει το τονικό σημάδι στην προηγούμενη λέξη: μου ‘φερε, τα ‘δειξε, να ‘μαι.

2. Οι μονοσύλλαβες λέξεις δεν παίρνουν τονικό σημάδι.

1. Θεωρούνται μονοσύλλαβες οι λέξεις: βιος (το), γεια, για, γιος, δυο, μια, νιος, πια, πιο, (να) πιω, ποιος-ποια-ποιο [σε όλες τις πτώσεις ενικού ή πληθυντικού και σε όλα τα πρόσωπα [ΠΡΟΣΟΧΗ! ποιόν (το)]].
2. Μια μονοσύλλαβη προστακτική, ακόμα και όταν ακολουθείται από δυο εγκλιτικά, δεν παίρνει τονικό σημάδι: πες μου το, βρες τους τα.

3. Εξαιρούνται και τονίζονται:

• • α) που: αντωνυμία (αυτό που σου είπα), επίρρημα (πηγαίνει εκεί που θέλει), σύνδεσμος [Έμαθα που ήρθες (=Έμαθα πως/ότι ήρθες)].
    β) πως: σύνδεσμος [Λέει πως θα φύγει (=Λέει ότι θα φύγει)].

  1. Τα πού και πώς τονίζονται είτε βρίσκονται σε ευθεία ερώτηση είτε σε πλάγια: Πού πήγες; Μας είπε πώς τον λένε.
  2. Τα πού και πώς παίρνουν τονικό σημάδι σε περιπτώσεις όπως: πού να σου τα λέω, από πού κι ως πού, πού και πού, αραιά και πού, Πώς βαριέμαι! Κοιτάζω πώς και πώς να τα βολέψω.
  3. ΔΕΝ παίρνουν τόνο όταν είναι το:

  1. Όταν η προηγούμενη λέξη τονίζεται στην ΠΡΟΠΑΡΟΞΥΤΟΝΗ συλλαβή και ακολουθεί αδύνατος τύπος προσωπικής αντωνυμίας (που δεν είναι εγκλιτικός), τότε ΔΕ βάζουμε οξεία στον τύπο αυτόν: Ο πρόεδρός μας αρρώστησε (=ο δικός μας πρόεδρος αρρώστησε)-Ο πρόεδρος μας αρρώστησε (=ο πρόεδρος αρρώστησε εμάς).

  1. Ο τόνος του εγκλιτικού ο οποίος ακούγεται στη λήγουσα των παραξύτονων λέξεων σημειώνεται: χάρισμά σου, άφησέ το.
  2. Το ίδιο γίνεται στο πρώτο από τα δυο εγκλιτικά, όταν προηγείται παροξύτονη προστακτική: δώσε μού το.

  1. Γράφονται ΧΩΡΙΣ ενωτικό και ΤΟΝΙΖΟΝΤΑΙ: καπετάν, πάτερ, κυρ (ΧΩΡΙΣ τόνο).

1. Ο διαζευκτικός σύνδεσμος ή: Ή η Άννα ή η Μαρία.
2. Τα ερωτηματικά πού και πώς.

3. Οι αδύνατοι τύποι των προσωπικών αντωνυμιών (μου, σου, του, της, τον, την, το, μας, σας, τους, τα) όταν στην ανάγνωση υπάρχει περίπτωση να θεωρηθούν εγκλιτικές: Ο πατέρας μού είπε (=ο πατέρας είπε σε εμένα)-Ο πατέρας μου είπε (=ο δικός μου πατέρας είπε κάτι).

4. Οι μονοσύλλαβες λέξεις, όταν συμπροφέρονται με τους ρηματικούς τύπους ΜΠΩ, ΒΓΩ, ΒΡΩ, ‘ΡΘΩ σε όλα τα πρόσωπα και τους αριθμούς. Τότε δέχονται τον τόνο τους: θά βγω αλλά θα βγω.

5. Οι προτακτικές λέξεις που αποτελούν ένα σύνολο με την επόμενη λέξη, με την οποία συνδέονται με ενωτικό, δεν τονίζονται: Αγια-Σοφιά, Αϊ-Δημήτρης, κυρα-Μαρία, γερο-Θανάσης, θεια-Βασίλω, παπα-Δημήτρης, μπαρμπα-Πέτρος.

ΠΟΤΕ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ Ο ΤΟΝΟΣ

1 Η αναμέτρηση των κύριων αντιπάλων. (Χρήση της λέξης ως ΕΠΙΘΕΤΟΥ=ο τόνος ΔΕΝ κατεβαίνει.).

2 Ο γιατρός επισκέπτεται τους αρρώστους. (Χρήση της λέξης ως ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ=ο τόνος ΚΑΤΕΒΑΙΝΕI.).
1 Από τα προπαροξύτονα ουσιαστικά, τα λόγιας προέλευσης αρσενικά και θηλυκά σε -ος κατεβάζουν τον τόνο στην παραλήγουσα στη γενική του ενικού και στη γενική και στην αιτιατική του πληθυντικού και τα λόγιας προέλευσης ουδέτερα σε -ο στη γενική ενικού και πληθυντικού: ο άνθρωπος, του ανθρώπου, των ανθρώπων, τους ανθρώπους, η έξοδος, της εξόδου, των εξόδων, τις εξόδους, η διάμετρος, της διαμέτρου, των διαμέτρων, τις διαμέτρους, το έντομο, του εντόμου, των εντόμων, το μέτωπο, του μετώπου, των μετώπων.
2 Κρατούν τον τόνο της ονομαστικής σε όλες τις πτώσεις οι πολυσύλλαβες και οι λαϊκής προέλευσης λέξεις, τα κύρια ονόματα και τα οικογενειακά ονόματα: του αντίκτυπου, του εξάψαλμου, του αντίπαλου, του κάρβουνου, του Αχλαδόκαμπου, του Θόδωρου, του Χριστόφορου, του Λαμπρόπουλου, του Ξενόπουλου.
3 Τα προπαροξύτονα επίθετα φυλάνε τον τόνο της ονομαστικής παντού: του βάρβαρου λαού, του αδύνατου παιδιού. Όταν όμως χρησιμοποιούνται ως ουσιαστικά κατεβάζουν τον τόνο τους: οι επιδρομές των βαρβάρων. Το ίδιο γίνεται και με τις μετοχές: των εργαζόμενων γυναικών-τα αιτήματα των εργαζομένων.
4 Τα ουδέτερα σε -ος στη γενική του πληθυντικού κατεβάζουν τον τόνο στη λήγουσα: γένος-γενών, μέγεθος-μεγεθών. Όσα από αυτά είναι προπαροξύτονα κατεβάζουν τον τόνο στην παραλήγουσα στη γενική του ενικού και στην ονομαστική, αιτιατική, κλητική του πληθυντικού: το μέγεθος, του μεγέθους, τα μεγέθη.
5 Τα θηλυκά σε -α και -η τονίζονται σε όλες τις πτώσεις, όπου και στην ονομαστική του ενικού, εκτός από τη γενική του πληθυντικού, που, πολλές φορές, κατεβάζουν τον τόνο: η ελπίδα, της ελπίδας, οι ελπίδες, των ελπίδων, η σάλπιγγα, της σάλπιγγας, οι σάλπιγγες, η θάλασσα, της θάλασσας, τη θάλασσα, οι θάλασσες, η ζάχαρη, της ζάχαρης, τη ζάχαρη, οι ζάχαρες. Αλλά: των σαλπίγγων, των θαλασσών, των γυναικών, των περιφερειών. Δεν ακολουθούν τον παραπάνω κανόνα τα αρχαιόκλιτα σε -η που, όταν είναι προπαροξύτονα, κατεβάζουν τον τόνο στον πληθυντικό κατά μια συλλαβή: η δύναμη-οι δυνάμεις, η αίσθηση-οι αισθήσεις, η απόφαση-οι αποφάσεις, η είδηση-οι ειδήσεις. Τα νεότερα προπαροξύτονα σε -η (ζάχαρη, αντάμωση, θύμηση, κάμαρη, κούραση, τσάκιση, χώνεψη) ΔΕ σχηματίζουν στον πληθυντικό αριθμό γενική πτώση.

ΣΥΛΛΑΒΙΣΜΟΣ

1 Ένα σύμφωνο ανάμεσα σε δυο φωνήεντα συλλαβίζεται με το δεύτερο φωνήεν: σή-με-ρα, έ-χω.

2 Δυο σύμφωνα ανάμεσα σε δυο φωνήεντα συλλαβίζονται με το δεύτερο φωνήεν, όταν από αυτά τα σύμφωνα αρχίζει ελληνική λέξη: λά-σπη (σπίθα), έ-βγα-λα (βγαίνω). 1 Αν τα δυο σύμφωνα είναι ίδια (σσ, ττ, λλ), τότε ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ: τέσ-σε-ρα, ήτ-τα, συλ-λα-βή.

3 Τρία ή περισσότερα σύμφωνα ανάμεσα σε δυο φωνήεντα συλλαβίζονται με το ακόλουθο φωνήεν, όταν αρχίζει ελληνική λέξη τουλάχιστο από τα δυο πρώτα από αυτά: ά-στρο (στρώνω), σφυ-ρί-χτρα (χτένι).

4 Τα δίψηφα μπ, ντ, γκ, δε χωρίζονται στο συλλαβισμό: α-μπέ-λι, πέ-ντε, μου-γκρί-ζω.

5 Οι σύνθετες λέξεις ακολουθούν στο συλλαβισμό τους ίδιους κανόνες: προ-σέ-χω, εί-σο-δος, ω-το-ρι-νο-λα-ρυγ-γο-λο-γι-κός.

6 Τα δίψηφα φωνήεντα, οι δίφθογγοι, οι καταχρηστικοί δίφθογγοι και οι συνδυασμοί αυ και ευ στο συλλαβισμό λογαριάζονται σαν ένα φωνήεν: μοί-ρα, νε-ράι-δα, ά-πια-στος, ναύ-της, υ-πεύ-θυ-νος.

ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΞΕΙΑ

1 Η απόστροφος (‘) σημειώνεται στην έκλιθη, την αφαίρεση και την αποκοπή: τ’ άλλα, πού ‘ναι, φέρ’ το.

2 Η υποδιαστολή [, (λέγεται και κόμμα)] σημειώνεται στην αναφορική αντωνυμία ό, τι για να την ξεχωρίσουμε από το σύνδεσμο ότι. Η υποδιαστολή σημειώνεται και στους δεκαδικούς αριθμούς για να ξεχωρίσει τις ακέραιες μονάδες από τις δεκαδικές μονάδες.

3 Τα διαλυτικά (¨) σημειώνονται πάνω από το ι και το υ για να δείξουμε ότι το ι ή το υ πρέπει να τα προφέρουμε χωριστά από το προηγούμενο φωνήεν α, ε, ο, υ: θεϊκός, ξεϋφαίνω.
1 Επειδή, με το μονοτονικό σύστημα, τα πνεύματα δε σημειώνονται, στις περιπτώσεις που δε σημειώνονταν διαλυτικά γιατί το πνεύμα έδειχνε ότι δεν υπήρχε δίψηφο φωνήεν, τώρα τα σημειώνουμε: αϊτός, αϋπνία, Αϊ-Νικόλας, οϊμέ.
2 Δε σημειώνονται διαλυτικά:
α) όταν το προηγούμενο φωνήεν παίρνει τόνο: νεράιδα, Μάιος,
β) όταν δεν έχουμε δίψηφο φωνήεν: διυλιστήριο, πρωί.

4 Το ενωτικό (δείτε ΤΟΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ).

ΠΑΘΗ ΦΩΝΗΕΝΤΩΝ

1 Όταν έχουμε αφαίρεση (Αφαίρεση λέγεται το φαινόμενο, στο οποίο οι λέξεις έχασαν το αρχικό τους φωνήεν ή το δίψηφο, επειδή βρέθηκαν μετά από λέξεις που τελειώνουν σε φωνέην) γράφουμε απόστροφο: μου ‘φερε, να ‘μαι.

2 Απόστροφο γράφουμε και όταν έχουμε αποκοπή (Αποκοπή ονομάζεται το φαινόμενο όπου οι λέξεις χάνουν το τελικό τους φωνήεν μπροστά από λέξεις που αρχίζουν από σύμφωνο): δώσ’ το, κόψ’ το (ΟΧΙ δώστο, κόψτο).

3 Γράφεται ΧΩΡΙΣ απόστροφο και με τελικό ς μόνο το επίρρημα ΜΕΣΑ όταν η επόμενη λέξη αρχίζει με σ: μες στη θάλασσα. Πριν από φωνήεν παθαίνει όμως έκθλιψη (Έκθλιψη λέγεται το φαινόμενο στο οποίο οι λέξεις έχασαν το τελικό τους φωνήεν, γιατί βρέθηκαν μπροστά από λέξεις που αρχίζουν με φωνήεν): μέσ’ από τα χέρια μου.

4 Συνίζηση έχουμε όταν δυο φωνήεντα, που βρίσκονται πλάι πλάι, προφέρονται μαζί σε μια συλλαβή: βο-ή-θει-α και βο-ή-θεια.
1 Η συνίζηση γίνεται σε πολλές λέξεις, όταν ύστερα από το φθόγγο ι (η, υ, ει, ι, οι) ή το φθόγγο ε (ε, αι) ακολουθεί φωνήεν: δύ-ο και δυο.
2 Το ε (ε ή αι), όταν παθαίνει συνίζηση με το ακόλουθο φωνήεν, γίνεται ι (γιώτα).

5 Συναίρεση λέγεται το φαινόμενο που δυο γειτονικά φωνήεντα μιας λέξης να ενώνονται σε ένα: Νικόλαος και Νικόλας.

6 Συγκοπή μπορεί να πάθει ένα φωνήεν που βρίσκεται ανάμεσα σε δυο σύμφωνα μέσα στην ΙΔΙΑ λέξη: κορυφή και κορφή.

ΠΑΘΗ ΣΥΜΦΩΝΩΝ

1 Το τελικό ν στο άρθρο τον, την, στο αριθμητικό και αόριστο άρθρο έναν, στην τριτοπρόσωπη προσωπική αντωνυμία την και στα άκλιτα δεν και μην, άλλοτε φυλάγεται και άλλοτε χάνεται. 1 Φυλάγεται όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από τα σύμφωνα κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τζ, τσ, ξ, ψ: τον άντρα, την κοίταξε, μην τρέχεις, δεν μπορώ, έναν ξένο.
2 Χάνεται όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από τα σύμφωνα: β, γ, δ, ζ, θ, λ, μ, ν, ρ, σ, φ, χ: το βλάκα, τη γίδα, ένα γέρο.
3 Το τελικό ν ΦΥΛΑΓΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ στην προσωπική αντωνυμία του τρίτου προσώπου ενικού αριθμού: αυτόν και τον αδύνατο τύπο της: τον και στο τροπικό επίρρημα: σαν. Π.χ.: τον φοβάται, σαν σίφουνας.

2 Κάθε συνδυασμός από δυο ή περισσότερα σύμφωνα που βρίσκονται το ένα πλάι στο άλλο, μέσα στη λέξη, ονομάζεται συμφωνικό σύμπλεγμα.
1 Τα συμφωνικά συμπλέγματα πολλές φορές παρουσιάζουν διαφορά μέσα στις ΙΔΙΕΣ λέξεις ή σε ΣΥΓΓΕΝΙΚΕΣ λέξεις: ράφτης και ράπτης, δαχτυλίδι και δακτυλογράφος.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ

1 Τα αριθμητικά από το 13 μέχρι το 19: δεκατρία, δεκατέσσερα, δεκαπέντε, δεκαέξι (δεκάξι), δεκαεφτά (δεκαεπτά), δεκαοχτώ (δεκαοκτώ), δεκαεννιά (δεκαεννέα).

2 Οι αντωνυμίες: καθένας-καθεμιά-καθένα, καθετί, κατιτί, οποιοσδήποτε-οποιαδήποτε-οποιοδήποτε, οτιδήποτε, οσοσδήποτε-οσηδήποτε-οσοδήποτε.

3 Τα άκλιτα: απαρχής, απεναντίας, αφότου, αφού, δηλαδή, διαμιάς, ειδάλλως, ειδεμή, ενόσω, εντάξει, ενώ, εξαιτίας, εξάλλου, εξαρχής, εξίσου, επικεφαλής, επιτέλους, καθαυτό, καθεξής, καλημέρα, καληνύχτα, καλησπέρα, καληώρα, καταγής, κατευθείαν, κιόλας, μεμιάς, μολαταύτα, μόλο (που), μολονότι, ολημέρα, οληνύχτα, ολωσδιόλου, οπουδήποτε, οπωσδήποτε, προπάντων, υπόψη, ωστόσο, άλλωστε, απευθείας, εντούτοις, επιτόπου, καταπώς, προπαντός, ενμέρει, επιπλέον, εφόσον.

4 Η πρόθεση σε (σ’) με τη γενική και την αιτιατική του άρθρου: στου, στης, στο, στον, στην, στων, στους, στις, στα.
1 Γράφεται όμως χωριστά και με απόστροφο η αντωνυμία σου: σ’ το δίνω, σ’ το έστειλα.

5 ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ: καλώς όρισες, καλώς τον (την, το), μετά χαράς, τέλος πάντων και οι λόγιες εκφράσεις: εν μέρει, κατ’ εξοχήν.
1 Γράφονται με μια ή με δυο λέξεις, κατά την περίσταση και κατά διαφορετικό τονισμό: πάρα κάτω-παρακάτω, πάρα πέρα-παραπέρα, πάρα πάνω-παραπάνω, τόσος δα-τοσοσδά.

ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

1 Τα κύρια ονόματα: Μαρία, Απόστολος, Σεφέρης, Ελλάδα, Ελύτης, Θεσσαλονίκη, Ακρόπολη, Όλυμπος, Κώστας, Έλλη, Σολωμός, Πολυλάς, Σαρωνικός, Λαμία, Αγγλία, Αθήνα.

2 Τα εθνικά: Έλληνας, Ρωμαίοι, Σερραίοι, Σουλιώτισσες, Αθηναίος, Τούρκος, Πολυγυρινός, Βούλγαρος.

3 Τα ονόματα των μηνών, των ημερών της εβδομάδας και των γιορτών: Ιανουάριος, Γενάρης, Φεβρουάριος, Φλεβάρης, Μάρτιος, Μάρτης, Απρίλιος, Απρίλης, Μάιος, Μάης, Ιούνιος, Ιούνης, Ιούλιος, Ιούλης, Αύγουστος, Σεπτέμβριος, Σεπτέμβρης, Οκτώβριος, Οκτώβρης, Δεκέμβριος, Δεκέμβρης, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, Χριστούγεννα, Πάσχα, Σαρακοστή, Δεκαπενταύγουστος, Πρωτομαγιά.

4 Οι λέξεις: Θεός, Χριστός, Άγιο Πνεύμα, Παναγιά, Πανάγαθος, Παντοδύναμος, Θεία Πρόνοια, Μεγαλόχαρη.

5 Τα ονόματα των έργων της λογοτεχνίας και της τέχνης: ο “Προμηθεύς Δεσμώτης”, οι “Ελεύθεροι Πολιορκημένο”, ο Παρθενώνας, ο πίνακας “Το Κρυφό Σχολειό” του Γκύζη, η “Οδύσσεια”.

6 Οι τιμητικοί τίτλοι: Εξοχότατος, Σεβασμιότατος.

7 Η πρώτη λέξη μετά από κάτω τελεία (.).

ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΚΡΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

1 Λέξεις που παράγονται από κύρια ονόματα και από εθνικά: ομηρικά έπη, πλατωνικός διάλογος, σολωμική ποίηση, ελληνική σημαία, χριστουγεννιάτικο δώρο, πασχαλινό αρνί, μαρτιάτικη λιακάδα, αυγουστιάτικο φεγγάρι, σαββατιάτικα, ελληνικός, αγγλικός, περσικός, ρωμαϊκός, μακεδονικός, σαρακοστιανός.

2 Τα επίθετα που σημαίνουν οπαδούς θρησκευμάτων: χριστιανός, μωαμεθανός, βουδιστής, καθολικός, διαμαρτυρόμενος.

3 Η πρώτη λέξη μετά από πάνω τελεία (^.).

ΟΙ ΞΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Οι λέξεις που μπήκανε στη γλώσσα μας, στα νεότερα χρόνια, από ξένες γλώσσες γράφονται με την απλούστερη μορφή (δηλαδή όπως ακριβώς ακούγονται στην ελληνική γλώσσα): τάλιρο, μπίρα, χολ, τρένο, σονέτο, μπαλάντα, μοτοσικλέτα, σοφέρ, βόλεϊμπολ, τερακότα, βεντέτα, λιμπρέτο, ρουμπίνι, φίλντισι, δολάριο, κολέγιο, Γκοτιέ, Ρουσό, Σέξπηρ, πάρτι, σεζόν, Βολτέρος.

Ο ΣΩΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΡΑΦΗΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΕΦΟΡΙA είναι η Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία για τον έλεγχο και την είσπραξη των φόρων.
ΕΦΟΡΕΙΑ είναι η Υπηρεσία επίβλεψης-εποπτείας. Π.χ.: εφορεία αρχαιoτήτων

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ;

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ

αλείφω αλοιφή αμείβω αμοιβή αντικρύ αντικρίζω

Βράδυ (αλλά: βραδινός, βραδιάζει). Αλλά: δάκρυ-δακρύζω, στάχυ-σταχυολογώ.
Διγενής-δίδραχμο-δικέφαλος-δίκοπος-δίστηλος. Αλλά: δυϊσμός-δυαδικός.
Επηρεάζω-επήρεια-επιρροή.

ΜΕ ΤΙ Ο ΓΡΑΦΕΤΑΙ;

Έδωσα-δώσω-έχω δώσει. Αλλά: Δόθηκα-θα δοθώ-έχει δοθεί.
Δόση-δότης-δοσοληψία. Αλλά: Δωσιδικία-δωσίλογος.

ΤΟ Ο ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ Ω ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ

Οδύνη-Ανώδυνος
Όνομα-Ανώνυμος, Ανωνυμία
Όλεθρος-Πανωλεθρία
Ορυχείο-Μεταλλωρύχος, Τυμβωρύχος
Ομαλός-Ανώμαλος, Ανωμαλία
Οροφή-Ημιώροφος, Διώροφος

ΛΕΞΕΙΣ ΣΕ -ΕΙΑ ΚΑΙ -ΙΑ

Πορεία (Αλλά: στρατοπορία, πρωτοπορία)
Λατρεία (Αλλά: ειδωλολατρία)
Στρατία (Αλλά: εκστρατεία)
Αντιπροσωπεία (αντιπροσωπεύω) Αλητεία (αλητεύω)
Κατασκοπεύω (κατασκοπεία)
Λατρεία (λατρεύω)

ΜΕ ΕΝΑ Ή ΜΕ ΔΥΟ Ν;

α) Εννέα (Εννιά)-εννιακόσια
β) Ενενήντα-ένατος

ΤΑ ΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΕΙΛΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

Τα ρήματα που έχουν χειλικό χαρακτήρα (δηλαδή, λήγουν σε -πω, -βω, -φω, -πτω, -φτω) σχηματίζουν μετοχή σε -μμένος και παράγωγα ουσιαστικά σε -μμα.

Πηγή : http://www.kybernografoi.gr/passages/spell.html