Ο ρατσισμός εκείνων που εκδηλώνεται με τρόπο άμεσο και ευθύ απέναντι, για παράδειγμα, στους μαύρους, τους τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους, τους εβραίους, τους…διαφορετικούς είναι ένας ρατσισμός “ειλικρινής” και κατα βάση “τίμιος”. Υπάρχει ωστόσο, και ο άλλος, ο ρατσισμός εκείνων (των περισσοτέρων) που κρύβεται πίσω από ένα σαρδόνιο χαμόγελο, συλλαμβάνεται σε ένα ειρωνικό βλέμμα, καταγράφεται σε ένα απαξιωτικό κούνημα του κεφαλιού απέναντι σε όποιον ντύνεται ή κουρεύεται “ανορθόδοξα”, περπατάει και μιλάει με…θηλυπρέπεια, έχει τατουάζ, είναι γυναίκα και αφήνει τις ορμόνες της να ξεχειλίσουν, τους υπέρβαρους, τους “άσχημους” και γενικά σε οτιδήποτε “χαλάει” την…αισθητική του και δημιουργεί ρωγμές στο γρανιτένιο ιδεολογικό του οικοδόμημα. Ο ρατσισμός των πρώτων- κατακριτέος και θλιβερός-είναι εύκολα διακριτός. Ο ρατσιμός των δεύτερων, διάχυτος παντού, σε όλα τα κοινωνικά και ταξικά μήκη και πλάτη, δηλητηριάζει όχι μόνο την κοινωνική ζωή, αλλά εκφράζεται ως γενικότερη κουλτούρα και πρακτικές σε μια σειρά στάσεων ζωής και αποφάσεων που καθορίζουν το μέλλον όλων μας και τελικά αποτυπώνεται και στις κάλπες…