Ακούς το θρόισμα των φύλλων, το τρεχούμενο νερό των πηγών και τα τιτιβισματα των πουλιών. Γεμίζεις τα πνευμόνια σου με φρέσκο, καθαρό αέρα του βουνού. Ρουφάς με τα μάτια σου τα χρώματα και την ομορφιά των δέντρων και των λουλουδιών και αναρωτιέσαι : γιατί στ´αληθεια χάσαμε το δρόμο μας σε μεγαλουπόλεις παρασυρμένοι απο τον πανικό να κερδίσουμε το ελάχιστο μερίδιο μιας ζωής, που δεν την επιλέξαμε συνειδητά και μόνον οταν έρθουμε σε επαφή με τη φύση το παραδεχόμαστε ; Πώς και γιατί αφεθήκαμε μεσα στην τύρβη των ανούσιων συναναστροφών και στο κυνήγι των ασήμαντων απολαύσεων ; Πότε άραγε θα ξαναβρούμε τον ιστό που μας ενώνει κάτω απο τον έναστρο ουρανό ;