Είναι ολοφάνερο πλεόν και στους πλέον αδαείς. Με τη συνεχή απειλή για χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ (πράγμα που είναι αδύνατο) οι δανειστές σε άγαστή συνεργασία με τους εγχώριους φίλους και υποστηρικτές τους επιδιώκουν όχι μόνο την οικονομική ασφυξία της χώρας, αλλά κυρίως την ταπείνωση και τον εξευτελισμό της. Πιέζουν για την άνευ όρων παράδοση σε ένα νέο σκληρότερο μνημόνιο που θα περιλαμβάνει νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και νέους φόρους. Ποντάρουν στον ευδαιμονισμό της νεόπλουτης και εφησυχασμένης αστικής τάξης, στη…ζωούλα και στο…σπιτάκι, στο…εξοχικούλι και στο…αυτοκινητάκι που δήθεν θα χάσουν σε μια νύχτα οι μοσχαναθρεμμένοι νεοέλληνες. Στοχεύουν στο θυμικό μιας γενιάς μεγαλωμένης με κανακέματα, με την ιδεολογία του εύκολου πλουτισμού, με τη γαλούχηση σε έναν πρόστυχο ωχαδερφισμό (sic), με τη μαγκιά και τη χυδαία αντίληψη του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ,ρε”, και τη λογική ότι η διαφθορά, η κλεψιά και η εξαπάτηση είναι οι μόνοι δρόμοι που οδηγούν στην… ευτυχία. Αν και τώρα όμως υποταχθούμε και σκύψουμε το κεφάλι για ένα μπαγιάτικο κομμάτι μιας δήθεν υλικής ευημερίας, ας είναι και χωρίς αξιοπρέπεια, ας και είναι και χωρίς ίχνος τιμής, θα έχει χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία. Φύσει αισιόδοξος, πιστεύω ότι υπάρχει λύση. Δεν τη γνωρίζω, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχει. Και για τους βιαστικούς και ανυπόμονους να υπενθυμίσω : δεν είμαι πολιτικός, ούτε οικονομολόγος, για να την ξέρω. Πολίτης είμαι και απαιτώ από τους “ειδικούς” να τη βρούν και να την εφαρμόσουν. Αυτά.