Στις κρίσιμες ώρες μετριέται η νηφαλιότητα, η ψυχραιμία και η ωριμότητά μας. Ο παράλογος φόβος και ο πανικός δηλώνουν άγνοια και κυρίως ανωριμότητα. Τα συναισθήματα της οργής και της αγανάκτησης για το κακό που μας βρήκε δηλώνουν εγωισμό και αχαριστία. Ο σπουδαίος μαθηματικός και φιλόσοφος Μπέρναντ Ράσσελ (1872-1970) έλεγε : “Ασύμβατη είναι η αγανάκτηση και η έμμονη ενασχόλησή μας με το κακό, που κάνει το καλό αόρατο ή εν μέρει μόνο ορατό. Η αγανάκτηση δεν φαίνεται εφικτή, όταν αφορά σε δεινά για τα οποία δε είναι κανείς υπεύθυνος. Όσοι αισθάνονται αγανάκτηση για το θεμελιώδες κακό του κόσμου, την στρέφουν εναντίον του Θεού ή του Διαβόλου ή μιας προσωποποιημένης Μοίρας. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι το θεμελιώδες κακό οφείλεται στην τυφλή αυτοκρατορία της ύλης και ότι είναι το αναγκαίο αποτέλεσμα δυνάμεων που δεν έχουν συναίσθηση και ως εκ τούτου δεν είναι ούτε καλές, ούτε κακές, η αγανάκτηση φαίνεται παράλογη, όσο παράλογος ήταν ο Ξέρξης που μαστίγωσε τον Ελλήσποντο” [όταν μια ξαφνική θαλασσοταραχή κατέστρεψε τον στόλο του στα ανοιχτά του Άθω].Όταν πριν από μισό δισεκατομμύριο χρόνια γεννήθηκε η ζωή από ένα πρωτόπλασμα ύλης, μαζί της γεννήθηκαν και όλα τα φυσικά κακά του κόσμου, οι ασθένειες, η φθαρτότητα, ο θάνατος. Το να πιστεύουμε ότι μια νόσος- όσο σοβαρή και αν είναι- είναι ένα φυσικό κακό …θεόσταλτο ή έστω καθοδηγούμενο από μια… μοίρα – τιμωρό για τα αμαρτήματα μας, στρέφει την προσοχή μας αλλού και όχι στην ουσία. Μονάχα η συνειδητοποίηση ότι το “κακό” που προέρχεται από τη φύση είναι αναπόφευκτο και περιοδικό και επαναλαμβανόμενο, μονάχα η συνειδητοποίηση ότι δεν μπορούμε πάντα και για πάντα να αποφεύγουμε το κακό της αρρώστιας ή του θανάτου, αφού είναι μέρος της ζωής μας, θα μας κάνει να στραφούμε στον εαυτό μας και στον συνάνθρωπό μας, θα μας κάνει να ηρεμήσουμε και θα μας απαλλάξει από το άγχος και το φόβο που είναι πιο επικίνδυνα από τα χειρότερα “κακά” που μας “στέλνει” η ίδια η φύση…