Την ίδια ωρα που καιγόταν ακόμη ενα πανέμορφο δάσος της Ρόδου, οι κατοικοί της, μόνιμοι, “περαστικοί” και τουρίστες, απολαμβάναμε τις παραλίες της και τη ραστώνη του καλοκαιριού . Τα παιδάκια έπαιζαν ανέμελα στην αμμουδιά, οι παρέες σε ευφρόσυνη διάθεση κολυμπούσαν και ρουφούσαν ηδονικά με τους πόρους του κορμιού τους τον καυτό ήλιο και οι τουρίστες με χαμόγελο ευτυχίας κοιτούσαν γύρω τους την ομορφιά που στερούνται στις χώρες τους.
Ολα στην εντέλεια ρυθμισμένα, για να υπηρετούν τον ευδαιμονισμό μας και την ενσυνείδητη αδιαφορία μας για ο,τι υπερβαίνει τα οικεία και διαταράσσει τον απέραντο εφησυχασμό μας.
Και θυμήθηκα εκείνον τον αρχαίο, τον Θουκυδιδη, που αν μας έβλεπε απο καμιά μεριά θα αναφωνούσε πάλι το περιλάλητο : “τῶν οἰκιῶν ἡμῶν ἐμπιπραμένων, ἡμεῖς ἄδομεν”…
(Ενώ καίγονται τα σπίτια μας, εμείς τραγουδάμε)
Ολα στην εντέλεια ρυθμισμένα, για να υπηρετούν τον ευδαιμονισμό μας και την ενσυνείδητη αδιαφορία μας για ο,τι υπερβαίνει τα οικεία και διαταράσσει τον απέραντο εφησυχασμό μας.
Και θυμήθηκα εκείνον τον αρχαίο, τον Θουκυδιδη, που αν μας έβλεπε απο καμιά μεριά θα αναφωνούσε πάλι το περιλάλητο : “τῶν οἰκιῶν ἡμῶν ἐμπιπραμένων, ἡμεῖς ἄδομεν”…
(Ενώ καίγονται τα σπίτια μας, εμείς τραγουδάμε)
