Πλέουμε μάλλον σε μια θάλασσα ανθρώπινων ιχνοστοιχείων. Σε ένα πέλαγος μικρών ποσοτήτων από εκείνους που κάποτε αγγίξαμε, μυρίσαμε ή απλώς ανταλλάξαμε βλέμματα, ήχους και αισθήματα και άφησαν πάνω μας το στίγμα τους σαν τους αόρατους κόκκους της αστερόσκονης. Σε όλο το φάσμα της σκέψης και των πράξεών μας, σε όλες τις συχνότητες της φωνής, σε όλες τις εντάσεις των κινήσεών μας με ένα τρόπο μαγικό και ανεξήγητο στροβιλίζουν τους κόκκους τους και ξαναπαίρνουν τη μορφή τους, άλλοτε αχνή και αμυδρή, και άλλοτε με όλα τα χαρακτηριστικά της αδρά και αναλλοίωτα. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την έντονη παρουσία δίπλα μας εκείνων που χάθηκαν ή έφυγαν από κοντά μας ; Στέκονται κοντά μας, περπατούν μαζί μας, ακούμε τις φωνές τους. Κάποιες φορές αισθανόμαστε το άγγιγμα τους. Κάποιες άλλες νιώθουμε την αύρα τους να μας αγκαλιάζει. Κάποιες φορές έρχονται και φεύγουν σιωπηλά και γρήγορα σαν ενοχλημένοι επισκέπτες. Κάποιες άλλες γίνονται οι επίμονοι ανακριτές των ξεχασμένων υποσχέσεων που κάποτε τους δώσαμε…
Πίνακας : Vincent Van Gogh