Η ελπίδα είναι από τη φύση της σπάταλη, έλεγε ο Θουκυδίδης (Ιστορίαι, 5.103.1) και είχε δίκιο.
Είναι ο πλουσιοτερος φίλος του ανθρώπου, ο πιο γαλαντόμος, ο πιο πρόθυμος να τον στηρίξει στις δύσκολες στιγμες. Δεν τελειώνει όσο και αν ξοδευτεί, είναι αστείρευτη πηγή αισιοδοξίας και πίστης ότι όλα θα αλλάξουν και θα βελτιωθούν.
Και όταν καμιά φορά η μέθη που προκαλεί η γοητεία της τον οδηγήσει στην καταστροφή, όταν η σπατάλη της τον κάνει να χάσει τον δρόμο του και τον προσανατολισμό του, η ελπίδα συνεχίζει πάλι να ξοδεύει για χάρη του, γιατί, άλλωστε, αυτή του έχει απομείνει ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες…
Πίνακας : Αλέξης Ακριθάκης, «Galerie Mirko Keitum Sylt», 1971