Επιστρέφοντας από μια σύντομη βόλτα με αυτοκίνητο πέρασα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αυτό που είδα ήταν το αναμενόμενο : δεν υπήρχε στην κυριολεξία τετραγωνικό μέτρο ακάλυπτου χώρου που να μην κατακλυζόταν από ανθρώπους στη συντριπτική πλειονότητα νέους. Ο αρχικός ενστικτώδης θυμός για τον συνωστισμό μετατράπηκε γρήγορα σε οργή. Όχι για τον συνωστισμό, αλλά για την ανυπαρξία αρκετών ελεύθερων χώρων αναψυχής. Πού στ’ αλήθεια να εκτονώσουν όλα αυτά τα παιδιά τη νεανική ορμή τους ; Πώς να πειστούν να δείξουν αυτοσυγκράτηση και κοινωνική συνείδηση ; Πώς να καταπνίξουν την έμφυτη ανάγκη τους να φλερτάρουν, να βρεθούν με τους φίλους τους, να απελευθερώσουν τις ορμόνες τους ; Ποιο είναι το αντίδωρο που τους προσφέρουμε εμείς οι μεγαλύτεροι, όταν το μέλλον τους φαντάζει ζοφερό και αβέβαιο, όταν η προοπτική μιας καλύτερης ζωής είναι ένα θολό και σκοτεινό όνειρο ; Γιατί πρέπει να πειστούν ότι οφείλουν να συμβάλουν με τη συμπεριφορά τους στην αντιμετώπιση της πανδημίας ; Ποια πρέπει να είναι η αντίδρασή τους, όταν τους φορτώνουμε ενοχές για την ανεμελιά της ηλικίας τους ; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και αναπάντητα από εκείνους που έχουν ξεχάσει πώς σκέφτεται και αισθάνεται ένας δεκαεξάρης.
Επέστρεψα στο σπίτι μου ως… καλός, νομοταγής πολίτης με την ανακούφιση από ένα βάρος που άφησα στο δρόμο να τσαλαπατηθεί από τη νεανική ελαφρότητα, τη μαγική αίσθηση μιας ασίγαστης επιθυμίας να ζήσουν τη στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο, όπως ακριβώς αρμόζει στη νεανική ψυχή τους. Και με τη βεβαιότητα ότι η εκδίκησή τους θα είναι και πάλι αμείλικτη, παρά τις νουθεσίες και την αυριανή στοχοποίηση για την αύξηση των κρουσμάτων. Μακάρι να μπορούσαμε να τους πείσουμε να συντρέξουν στην καταπολέμηση της φοβερής και φονικής πανδημίας ! Αλλά πολύ φοβάμαι ότι απλώς θα υπομείνουμε τα επίχειρα της δικής μας αφροσύνης να μην προσφέρουμε την απαραίτητη παιδεία και την προοπτική ενός πιο ελπιδοφόρου μέλλοντος…