Η ανθρώπινη ευτυχία, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ορίζεται ως ενέργεια και όχι ως παθητική κατάσταση, ως συνεχής δηλαδή και αδιάκοπη προσπάθεια να ενεργεί ο άνθρωπος με γνώμονα την αρετή.
Στο τέλος του Α’ βιβλίου των “Ηθικών Νιχομαχείων” του αναφέρει : «ἡ εὐδαιμονία ἐστὶ ψυχῆς ἐνέργειά τις κατ’ ἀρετὴν τελείαν».
Ενέργεια λοιπόν, κατά τον Αριστοτέλη, η ευδαιμονία του ανθρώπου, όχι κατάσταση, και πάντως ενέργεια της ψυχής του, με τους κανόνες της τέλειας αρετής. Με άλλα λόγια, χωρίς την αρετή ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος.
Και πώς ορίζεται η αρετή ; Ως “μεσότητα”, δηλαδή ως αποφυγή της υπερβολής και της έλλειψης, που επιλέγεται ελεύθερα από το συνετό και λογικό άνθρωπο.
Και πώς εφαρμόζεται στην καθημερινή ζωή αυτή η περίφημη “μεσότητα” ; Με το να κάνει ο καθένας αυτό που πρέπει, όταν πρέπει, σε σχέση με τα πράγματα που πρέπει, σε σχέση με τους ανθρωπους που πρέπει, για τους λόγους που πρέπει και γενικά με το να χαίρεται και να λυπάται με αυτά που πρέπει, πράγμα που είναι χαρακτηριστικό της ορθής παιδείας.
Πραγματικά ανεξάντλητος…
Στο τέλος του Α’ βιβλίου των “Ηθικών Νιχομαχείων” του αναφέρει : «ἡ εὐδαιμονία ἐστὶ ψυχῆς ἐνέργειά τις κατ’ ἀρετὴν τελείαν».
Ενέργεια λοιπόν, κατά τον Αριστοτέλη, η ευδαιμονία του ανθρώπου, όχι κατάσταση, και πάντως ενέργεια της ψυχής του, με τους κανόνες της τέλειας αρετής. Με άλλα λόγια, χωρίς την αρετή ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος.
Και πώς ορίζεται η αρετή ; Ως “μεσότητα”, δηλαδή ως αποφυγή της υπερβολής και της έλλειψης, που επιλέγεται ελεύθερα από το συνετό και λογικό άνθρωπο.
Και πώς εφαρμόζεται στην καθημερινή ζωή αυτή η περίφημη “μεσότητα” ; Με το να κάνει ο καθένας αυτό που πρέπει, όταν πρέπει, σε σχέση με τα πράγματα που πρέπει, σε σχέση με τους ανθρωπους που πρέπει, για τους λόγους που πρέπει και γενικά με το να χαίρεται και να λυπάται με αυτά που πρέπει, πράγμα που είναι χαρακτηριστικό της ορθής παιδείας.
Πραγματικά ανεξάντλητος…